Hoe onze wereld even stopte

Begin deze week stopte onze wereld even met draaien, alles leek uit elkaar te vallen in piepkleine niet te vangen stukjes. ’s Middags had Zigje nog heerlijk rondgetrippeld in de tuin, liggen soezen in de zon en rollebollen in het gras. Tegen de avond, na een slaapje, geraakte ze plots niet meer recht. Ze trilde, leek in paniek, had geen controle over haar poten en haar kopje hing scheef. In paniek probeerden we verschillende dierenartsen en dierenklinieken te bereiken en we kregen het advies een uur te wachten en uit te kijken of er verbetering optrad. Ondertussen had ik al lekkers voor haar neus gehouden, waar ze nog steeds zin in had (goed teken!), checkte ik of ze ergens pijn had (dat leek niet zo te zijn) en kreeg haar met de hulp van een handdoek onder haar buik weer op 4 poten. Het wandelen leek te helpen, stilaan kreeg ze weer een beetje richtingsgevoel hoewel ze bleef zwalpen als een dronkaard langs de kaaien. De dierenarts die Zigje controleerde gaf achteraf toe dat wanneer ze de symptomen en leeftijd vernam, ze vreesde dat we afscheid zouden moeten nemen van ons oudje. Maar Ziggy liet zich niet zomaar afschrijven. Ook al zwalpte ze de onderzoeksruimte binnen, ze deed nog elke poging om een koekje te schooien of wat te gaan knuffelen. Volgens de dierenarts zag ze er voor haar leeftijd in superconditie uit. Wat er aan de hand is, dat weten we niet 100% zeker en dat zullen we waarschijnijk ook niet uitzoeken. De dierenarts houdt het voorlopig op een kleine beroerte- waarmee ze door compensatie en wat hulp van ons kan leren leven. Het zou ook een hersentumor of een soort hernia kunnen zijn maar uitsluitsel is enkel mogelijk met een CT-en MRI-scan. We besloten dat we Zigje daar niet door gaan slepen en dat we haar, zolang ze levenslustig is, zoveel mogelijk zouden helpen waar nodig want elke verdoving is opnieuw een risico. Ondertussen zijn we bijna een week verder en gaat het eigenlijk prima met ons meisje. Het zwalpen is met de dag minder- ze sprong zelfs weer uit zichzelf op bed! Ze valt niet meer om maar wandelen is zeer beperkt, de vermoeidheid slaat snel toe en dat is ook voor ons plots aanpassen en uittesten wat mogelijk is. En ondanks dat alles is ze weer vrolijk, altijd-hongerig, knuffelgraag en geniet ze van elk moment dat we samen doorbrengen. En dat, vooral dat, koesteren we met heel ons hart.]]>