Hoeveel commando’s moet een hond kennen (om te kunnen poseren)?

Vaak hoor ik baasjes zich zorgen maken over de poseerkunsten van hun Bobbies. Dat honden minstens 101 trucjes moeten kunnen om leuk op de foto te staan is een misverstand. Een mythe. Of misschien zelfs pure flauwekul.

Trucjes, of als je liever het woord ‘commando’s gebruikt, zijn natuurlijk uitermate handig. Hoe meer woorden je hond kent, hoe preciezer je hem kan sturen, hoe meer je van je fotosessie onder controle hebt en hoe exacter je een idee kan uitwerken.

Maar om een leuke/grappige/mooie/karakteristieke/… foto van je hond te maken is het in geen geval noodzakelijk.

“Maar gij hebt gemakkelijk praten met een Border Collie!” zeggen ze wel eens. En ja een Border Collie leert vlot en zeer graag maar is evenmin geboren met een standaard woordenschat als wijzelf of andere honden. Daarbij doen Ziggy en Ravasz ondanks hun leeftijd nog steeds met volle overtuiging mee.

De foto’s die ik ter illustratie van deze blog gebruik, bevatten dan ook slechts 1 Border Collie – en dan nog eentje per ongeluk in een bijrol. De hoofdrol is weggelegd voor Oya, de Hachiko pup die ongeveer 2 weken bij ons kwam logeren.

Wat uitleg over Oya:
Oy’tje is zo’n 4,5 maand oud op deze foto’s. Ze verblijft bij een gastgezin dat haar opleidt om hulphond te worden onder de vlag van Hachiko. Haar hele opvoeding en opleiding verlopen dan ook volgens de methoden van Hachiko: honden blijven lang pup en spelen veel, socialisatie is een fundament waarop vertrouwen en een wereldbeeld gebouwd worden. Deze pupjes leren zeer stelselmatig nieuwe commando’s en enkel de commando’s die Hachiko zelf aanreikt.

Alle foto’s die van Oya gemaakt zijn, baseerden zich op slechts een 2 kernwoorden die bijna elke hond kent: zit en  pootje geven. Al de rest van acties/bewegingen valt onder de noemer truuken van de foor.

Oya is een normale, levendige, zeer actieve en ondernemende pup. Geen sloef en ze werd ook nergens vastgelijmd aan de vloer.

Hoe ik dan te werk ga?

Stemgebruik is cruciaal. Misschien meer nog dan wat je zegt, telt de manier waarop.
Een ‘zit’ klinkt vriendelijk maar kordaat. Helder genoeg dat er geen twijfel over bestaat. Ik zeg gewoon naam + zit. Niet: “allé meiske, doe nu is ne keer ne poepezit voor mij,…” of zoiets.
Zodra ze zit bevestig ik de houding: “goed zo, flinke zit”en volgt er (afhankelijk van het niveau van het hondje) een snoepje. In het begin zal het snoepje snel moeten volgen om het gedrag te kunnen bevestigen, maar na een tijdje zal je er voldoende tijd kunnen tussen laten dat je je een eindje verder kan neerzetten en een paar foto’s kan maken.
Bij mijn eigen honden volgt er na de meeste commando’s een woordje dat hen vrij geeft zodat ze weten dat de oefening afgelopen is. Door dat consequent vol te houden kan ik  bv voor Mo een bal over-en-weer gooien zonder dat ze er meteen achter gaat + tegelijk kan ik haar blik kan sturen.

Voor de onderstaande foto’s kreeg ik de hulp van Joeri. We positioneerden Mogwai eerst precies waar we haar wilden hebben en vroeger haar om te liggen. Vervolgens lokte Joeri de pup op de doeken door zijn hand in de gewenste richting te bewegen en wanneer ze op de juiste plek stond, bevestigde hij haar “amaai flinke puppy” en kreeg ze zachte aaitjes. Dat aaien werkt niet alleen belonend maar gelijk ook kalmerend en langzaam legde ze zich neer. Joeri bleef met een zen-stem bevestigen dat ze flink was. Ga niet roepen : hip hip hoeraaaa kei goe PUPPIEEEE! want dan is de kans groot dat ze *ploink* terug recht springt, in je vingers gaat bijten en je weer van nul kan beginnen.
Ik lag een eindje verder al muisstil op men buik te wachten en praatte zeer zacht om op gerichte momenten hun blik te kunnen vangen.

De foto’s in het kistje en het kussen zijn niet los te denken van de oefeningen daarvoor. Je zou natuurlijk je hond gewoon in een kist kunnen proppen, zeggen dat hij moet lachen en hopen op het beste, maar de kans dat dit effectief werkt is miniem.
Veel leuker voor de hond én veel doeltreffender is je hond zélf kennis laten maken met de accessoires die je wil gebruiken.
Zowel het kistje als het luchtkussen worden gebruikt voor het bijbrengen van lichaamsbewustzijn; beseffen dat je achterpoten hebt, weten hoe groot of klein je bent, controle over je poten krijgen, evenwicht trainen enz.

Oya leerde zichzelf, onder vrolijke aanmoedigingen, hoe ze in het kistje moest klimmen of wat ze allemaal kon uitspoken met het groene kussen. En omdat het voor haar allemaal 1 groot spel was, kon ik die objecten op de achtergrond plaatsen en haar verbaal aanmoedigen om ze verder te onderzoeken.
Ik maak er ook steeds een gewoonte van om de beloning te geven wanneer de hond nog in de houding zit. Dus als Oya in de kist gaat zitten en ik eerst bevestig met ‘flinke zit”, ga ik vervolgens tot bij haar en geef ik haar een snoepje terwijl ze nog zit. Springt ze eerder recht, dan vraag ik de houding opnieuw.

Een pootje geven was naast de zit het 2e commando dat ze goed beheerste. Een pootje geven kan in je hand, maar je kan ook langzaam opbouwen en het van op een afstand vragen. De kans is groot dat als er een object vlak voor je hond staat, hij daar (even) zijn poot op zal laten rusten.

Op het kussen beloonde ik alle acties die ze ondernam om op het voorwerp iets te doen: zitten, liggen, staan,… Door een uitbundigere stem dan wanneer ze bv moet blijven stil zitten + veel beloning voor wat ze ook probeert ging ze zelf uitzoeken welke acties haar koekjes opleverden.
Dat zelf laten uitzoeken werkt ook  goed bij honden die redelijk zelfzeker tot ronduit eigenwijs zijn. Laat ze gerust denken dat ze zelf het warm water hebben uitgevonden. Ze zullen glunderen terwijl ze laten zien wat ze kunnen.

Dus om nog even dé hamvraag van de dag te beantwoorden:
één commando volstaat.

En dat lijkt me voor elke hond prima haalbaar.

PS: ik werk zeer graag met een clicker/ volgens de clickermethode. Toch gebruik ik de clicker niet altijd of bouw ik bij sommige commando’s af en vervang het bevestigen door een verbaal signaal, vooral omdat het tijdens het fotograferen onmogelijk is – voor mij althans- om zowel te clickeren als een foto te trekken.