Doe-het-zelf-wissel

Een lichtelijk overenthousiaste energiebom met het concentratievermogen van een goudvis in de verpakking van een ongeloofelijk onweerstaanbare troetelbeer. Dat was zowat mijn eerste indruk van onze Doe-Het-Zelver/ Hubo toen we hebben onder de noemer wissel meekregen.

Die wissels, dat is een vast gegeven in de opleiding tot hulphond. Onze hondjes wennen aan de regels binnen een ander gezin, leren nieuwe dingen kennen en de gastgezinnen krijgen eens een andere pup over de vloer. Wissels zijn raar, maar nog best tof.

Ik had zo al een blauwgrijs vermoegen dat Hubo met ons mee zou komen. Een voorgevoel zeg maar.
Het werkpuntje dat ik meekreeg was: wandelen aan de lijn.
Verder geen speciale aandachtspunten.

Nu dat werkpuntje bleek al snel een werkPUNT. De deur bij Hachiko ging na de sessie nog maar open of ik vloog er al bijna aan turbosnelheid door. Hubo zette al zijn kracht in en stoof vooruit. Dat er iemand aan de andere kant van de lijn hing bleek hij amper op te merken.

Wanneer ik bij een wissel een reutje meekrijg ben ik altijd een beetje stressy voor de kennismaking met Ravasz. Hij profileert zich immers als the BIG Chief des huizes en laat daarvoor weinig ruimte voor discussie.
Bij het arriveren aan ons huis liep hij heel stoer de gang in, en reageerde op onze doggies – achter de deur- met een luide blaf. Maar eenmaal die deur open ging en 3 nieuwsgierige woeffers op hem af stormden was het heel wat minder haantjesgedrag 🙂
Dus die stress was gelukkig helemaal niet nodig. Zoals zijn gastgezin al aangaf beheerste hij zeer goed de hondentaal, en had aan een waarschuwende blik van Ravasz al genoeg. Tot hier. En niet verder. En dat was prima voor Hubo.

Het gezag van Ravasz stond snel vast, maar mijn flexibiliteit moest nog wel getest worden. Eenmaal gesetteld in de roedel kon die missie van start gaan. Zo sprong hij een paar keer wild enthousiast op de zetel. Of speelde hij struisvogel-politiek wanneer ik hem iets vroeg.
Hij ondervond snel dat ik nogal koppig kan zijn 🙂

Aan Eclips had Hubo al meteen een goede vriendin. Aanvankelijk stelde hij zich nogal verdedigend op tov ‘zijn’ buit/speelgoed, maar het duurde niet lang voor ze samen enthousiast door de tuin renden.

De oefensessies voor het wandelen aan de lijn probeer ik zo rustig mogelijk op te bouwen.Het is alles behalve evident om Huubje duidelijk te maken dat hij een Golden retriever is en geen Brabander.
Serieus, als hij maar iets voelt aan zijn halsband schiet hij in vollen petrol vooruit- of achteruit. Zowat naargelang zijn goesting.

De start was een nogal onconventioneel: verstoppertje spelen.
In een kreet om aandacht,.. van mij naar hem 🙂

En dan op het gemak probeer ik uit te breiden wat niet zo makkelijk is. Want – hé daar vliegt een vlindertje– dan probeer je hem iets duidelijk te maken- en kijk daar, een blaadje!– en Hubo heeft alles gezien maar niets gehoord van je uitleg.

Moh zie hoe cute hij kan kijken!

En het schoothondje kan uithangen 🙂

De oefensessies op het wandelen werden aangevuld met losse wandelingen waarbij hij heerlijk kon rennen door de bossen… en spelen in de modder 🙂

Enthousiast is hij zowiso. En geen klein beetje. Af en toe vergeet hij daarbij de elementaire beleefdheid. Dan heb je opeens een honden die kleddernat bovenop je springt, of een wilde hap richting het koekje dat je vast hebt… en dan zit er natuurlijk een vinger tussen die tanden… auw!

En Joeri droomt vast stiekem van een footbal-player beschermingspak…

Zijn stok zal hij niet zomaar afgeven, maar hij kan heel goed opschieten met de hondenvriendjes van Ziggy & co.

En dan krijg je ook nog eens deze ontwapendende smile 🙂

En na zo een wandeling is het muisstil in huis. Op een beetje gesnurk na dan toch.
Want Hubo bleek dan wel een energiebom te zijn… hij kan blijkbaar echt zo rustig zijn dat je bijna vergeet dat hij er is.