Toen Joeri op een stormachtige avond in Denemarken plots het idee kreeg om te leren haken, en hij de dag erop meteen wat wol ging halen, waren we beide snel verkocht. Van breien bak ik niet veel, maar haken is best rustgevend en ideaal voor die lange, donkere winterdagen hier. Toen mijn allereerste granny-square kussen de voltooing naderde, kreeg ik plots ongeloofelijk veel zin om een poging te wagen om voor Lizzie een trui te haken. Best een ambitieus plan als je geen idee hebt waar je mee bezig bent en totaal geen patronen kan lezen. Onder de noemer “Paars op goed geluk”, bestelde ik dikke wol (dat werkt wel plezant vind ik) en een haaknaald in de solden en niet veel later gingen we van start, Lizzie en ik.
De kraag, dat was nog het gemakkelijkste, gewoon blijven gaan in een rondje, ja dat lukt nog wel :-). Ik vond het al super fancy dat het me lukte om de cirkel wat ruimer te laten vallen op haar schouders hihi. De volgende stap was eentje van veel prutsen en proberen, en af en toe opnieuw beginnen want ja zo gaat dat als je op goed gevoel gaat. Het duurde dan ook niet lang voor Lizzie me met een geïrriteerde blik aan keek toen ik wéér met dat haakwerk af kwam en ze haar warme plek onder het dekentje moest verlaten. Aan uit, aan uit, een hoop gefriemel, oh als ze een mens was zou ze met de ogen rollen en een diep zuchten bij wijze van protest! 🙂
Na een paar pogingen lukte het me gelukkig toch om iets te maken dat echt wel functioneert als een trui. Aan de borstkas is het een tikje te ruim maar oh dat paars staat haar zo mooI! Nu komt Lizzie in elk geval weer snel aantrippeld wanner ik vraag: “Lizzie truitje aandoen?”
Niets dan ongeloofelijk respect voor de handigen die magnifieke truien (en andere spullen) breien en haken, het is een kunst op zich. Ik plan in elk geval nog meer soorten granny squares te leren!
