picnic @ the beach

Zalig warme lente dagen. Dé moment om eens naar zee te rijden. 

Ik gok dat zowat alle Belgen, Nederlanders en Duitserd dat dachten. Dus wilden we dat idee laten varen.

Maar heel toevallig had ik eerder dit weekend een fotoshoot dicht bij de kust.De radio waarschuwde voor files op onze terug weg. Veel zin in zinloos aanschuiven hadden we niet, dus besloten we even te gaan uitwaaien aan zee.

Toen de zon achter de horizon verdween vertrokken we richting Antwerpen, zonder file. Yess!
Dat wilden we dus nog eens herhalen, tegoei.

Dus maandagnamiddag trokken we, voorzien van een koelbox vol lekkers en onze honden, richting de kust. Op de radio hoorden we de nieuwslezer de files aankondigen. Even nog niet aan denken- muziekje op- en rustig verder bollen.

Daar aangekomen was het zoeken naar de ideale picnic plek. 6 honden en een hoop lekker drop je nu eenmaal niet eender waar 🙂

We ontdekten een uitkijkpunt, ver boven de zeespiegel, helmaal stil, met uitzicht over de duinen, het strand en de zee. Het zonlicht weerspiegelde op de golven. Beneden vertrokken de laatste zonners.
Eenmaal onze buikjes rond gegeten waren, trokken we naar het strand. Het was praktisch verlaten. We volgden een smal strandje richting een vuurtoren. De hondjes konden er ongedwongen ravotten en zwemmen. Zelfs Eclips -het watje- ging ervoor, ze spurtte de zee in, trotseerde de schuimende golven en apporteerde vol overgave de dummie van Boogie. Aan de kant stonden wij voor haar te supporteren 🙂

Na een paar uur spelen ging de zon stilletjes aan de zee in. Het felle zonlicht maakte plaats voor ene roodgloeiende bol die maar net boven het water leek te hangen. Op het strandterras vonden we nog een plekje, en genoten van een warme thee. 

Laat genoeg keerden we terug naar huis. Geen file. Enkel leuke herinneringen aan een prachtige dag.