the dogs + me

Een groot voordeel aan het fotograaf-zijn is dat je je altijd aan de beslissende kant van het fototoestel bevindt. Je kiest dan belichting, momenten, cadrage,…

Nadeel: als er dan eens foto’s van mij verschijnen is dat meestal ofwel half verstopt achter een camera, ofwel zit ik te eten, ofwel lig ik te slapen. Niet geweldig flatterend.
In vergelijking met mijn bijna obsessieve hoeveelheid hondenfoto’s heb ik zo goed als geen afbeeldingen van mezelf. Op zich geen ramp. Maar waar ik echt wel belang aan hecht is mijn band met mijn hondjes. Stuk voor stuk zijn ze speciaal voor mij. Daar wil ik ook herinneringen van.

Mijn continu oncomfortabel gevoel van het ‘ aan de verkeerde kant van de camera’ staan, negeer ik dan maar even om toch foto’s te hebben samen met mijn viervoetertjes. Kan dan niet anders dan blij zijn dat ik al zoveel rommel verzamelde als accesoires voor de shoots. Het camoufleerd de handen die zo gewoon zijn die camera vast te houden, en benen die niet weten waar blijven.

Na de beslissende -klik- momenten is het dan gelukkig weer aan mezelf. Maar wat doet dat raar om jezelf op foto te zien!