Jasje aan

De 2 weken met Eyleen vlogen zo voorbij, Gek eigenlijk hoe we toch zo snel konden wennen aan een ander hondje in huis. En helemaal verbazingwekkend hoe flexibel ze reageerde op nieuwe huisregels, een tijdelijk baasje én de 2 andere doggies.

Een fotoshoot kon natuurlijk niet ontbreken:(als je rechtsonder op HQ klikt zien de foto’s er het best uit)

Onze laatste avond met 3 sloten we af in absolute stijl. Een actieve boswandeling! Nog eens samen goed ravotten, door het slijk kruipen en op ontdekking gaan. Super gewoon.

Filmpje:

Dinsdag was het dan zo ver. De wissel. Best spannend. Eyleen vond het in elk geval heel plezant om weer naar Hachiko te gaan. Ze werd al enthousiast als we in de buurt kwamen, als een paard die haar stal rook.
Haar eigenlijke baasje stond al bij de poort. Ze was duidelijk blij om haar te zien, maar moest toch nog even met mij verder. De les moesten we immers nog volgen met de wisselhond.

Ook Eclips arriveerde kort na ons. En wat was ze groot geworden! Ik beet nog even op mijn tanden om ze niet meteen te gaan begroeten :-). Met moeite zenne.

De les startte met het uitwisselen van de ervaringen. Hoe we het verliep, een andere hond in huis, wat goed ging, waar nog aan gewerkt moest worden, en natuurlijk de bloopers en kattekwaad van de vrolijke puppybende.

Het is ook best raar om anderen te zien trainen met je hond. Enderzijds leerrijk om de reacties te bekijken en te observeren, anderzijds moeilijk om niet te reageren.

Heel interresant – en natuurlijk noodzakelijk-  was de uiteenzetting over recht op toegang voor assistentiehonden en honden in opleiding. Eclips heeft nu officieel een knappe gele jas én een speciaal pasje. Nu kunnen we er helemaal invliegen!

Eclips was in elk geval bekaf, de hele autorit naar huis sliep ze, ondanks mijn kattengejank (tja in de auto durf k wel eens te ‘zingen’)
En onze doggies? Ze waren even verbaasd, maar namen Eclips meteen weer op in de groep.

Woensdag was de eerste test voor het gele-jasjes-fenomeen. Een beetje zenuwachtig maar vastberaden gingen Eclips en ik op pad. Onze bestemming: het ziekenhuis.
Twee vliegen in 1 klap als ze mee binnen kon. Zij haar oefening, ik een maatje voor de zoveelste spuit. (en jah ik háát spuiten)
Ze was ongeloofelijk flink. Ze wandelde rustig mee door de lange gangen, veroerde niet tijdens de consultatie en pakte meteen de verpleegster in met haar lonweerstaanbare puppysnoet.
Een fototoestel had ik niet bij, zelfs de compact niet, dus 2 foto’s met de gsm:

Missie volbracht. Met glans.

Naar het atelier vergezelde ze me ook, als een echte, met haar superhondencape:

De slaapkop was onverstoorbaar. Geen boormachien, verfklodder of eureka moment kon haar van de wijs brengen :-).

Natuurlijk is er buiten werk ook ontspanning:

En lazzy sunday? Niet hier. Als een wandelend reclamepaneel voor Hachiko dartelde ze flink mee door het tuincentrum. Graaiende kinderhandjes of nieuwsgierige voorbijgangers werden allemaal ok bevonden.
En de boze Chihuahua die vanuit de winkelkar een paar hondse verwijten naar haar hoofd slingerde werd amper bekeken. Geen tijd voor een woordenwisselen: "dog @ work"
Zo aandachtig en rustig was ze de perfecte reclame voor de Hachiko honden. We kregen dan ook heel leuke reacties. Wat ook ons een plezier doet natuurlijk.