Discover the world

 De dagen vliegen hier alweer voorbij met Eclips. Ze groeit, elke dag opnieuw verbaas ik me hoe groot ze al is. In de auto waar we eerst een klein wit bolletje aan onze voeten hadden liggen, hangt nu een grote puberhond. Niet mee aan onze voeten maar er half op, of naast, of half op onze knieën, of met haar kop waar ze die maar kwijt kan 🙂

Sinds een paar weken hebben we nu ook gras in de tuin. Echt groen gras. Zalig gras. En gezien ik daar graag op blote voeten door loop zijn de welriekende hondenhoopjes nu verbannen naar onze plaswei.
Eclips had dat heel snel door en sjeest elke keer ze moet naar de plaswei. De oudere duvels daarintegen… Ziggy gaat met tegenzin en Ravasz staakt. Indien mogelijk glipt hij weg tot bij de buren of blijft onmogelijk lang ophouden! Ondertussen wil hij wel in ruil voor een stukje kaas een eforreke doen, de lepert.

De tuinwerken zijn nog niet achter de rug, maar voor de veiligheid van de honden hebben we nu ook een bijna 2 meter hoge poort gezet die de tuin afsluit van de weg.

Eclips heeft sinds kort een hele reeks gloednieuwe hagelwitte tandjes gekregen van de tandenfee:

Het ziekenhuis is al bekend terrein voor haar. Ze wandelt er mee binnen alsof ze nooit anders deed. Tijdens het wachten oefenen we ook nog wat commando’s, kwestie van ook op andere plaatsen voldoende te trainen:

De rest van de fotoreeks staat al online, maar ook in haar persoonlijke blogitem mag een foto uit onze fotoshoot niet ontbreken.
Eclips is plezant om mee te werken. Ze liet zich door niets van de wijs brengen. De shoot was voor haar een goede oefening denk ik. Vreemde geluiden, rare omgeving, vreemde ondergrond en telkens in en uit de auto. Ze lijkt met dit soort oefeningen- en bijbehorende beloning- vertrouwen te krijgen in wat ze doet. Dat is wel nodig ook, ze blijft een vrij ‘kwetsbaar’ hondje.

Op zondag moesten wij, net als al de rest, gaan stemmen. En natuurlijk ging Eclips mee! Jasje aan, paspoort mee en weg waren we. Onderweg passeerden we een dame die haar woest keffende chihuahua tot bij Eclips wilde laten komen om "dag te zeggen". Daar heb ik toch een stokje voor gestoken. Alsof ik de dame niet zag ben ik snel doorgelopen, ondertussen Eclips flink beloond omdat ze me mooi volgde.

Nog half lastig van de Chi had ik dan ook even het geduld niet om mooi uit te leggen dat mensen een hulphond/hulphond in opleiding (en eigenlijk andermans honden in het algemeen) niet moeten aaien. Een moe-kloek achtige dame wilde Eclips al gelijk bepotelen bij het passeren. Zowat schuin achter mij. Nog voor ze de kans kreeg liep ik snel door naar het gezochte stemlokaal.

Na het stemmen –  wat dus nog niet half zoveel voorstelt als wat men doet uitschijnen- trokken we nog snel naar de bakker. Mét Eclips. K moet zeggen, ik was een beetje zenuwachtig. het was toch de eerste keer dat ik een bakker binnenging, Maar het verliep supervlot:

Naar de supermarkt vergezelde Eclips ons eveneens. Joeri was vast verbaasd dat ik ineens wel mee wilde gaan winkelen :-))
Het was eigenlijk raar om in een supermarkt rond te lopen met een hond. Vreemder nog dan een ziekenhuis denk ik. Zo tussen die rayons met eten, veel volk dat er rondloopt,… Maar het was eigenlijk wel leuk. Op een bepaald moment kwam een oudere man naar me toe die al een paar keer naar Eclips had gekeken. Ik dacht dat hij wat lastig zou zijn, maar nee hoor, hij vroeg hoelang we ze konden houden en waar ze nadien terecht zou komen. En hij wenste ons nog veel succes.
Ook aan de kassa kregen we veel vragen. De dame die ons eerst veel info vroeg gaf nadien aan de volgende meteen door dat hij dat hondje niet mocht aaien want ze was in opleiding en had een jasje aan. Ook deze mensen wensten ons nog veel plezier en succes met de opleiding. Hoe leuk is dat!?

Het Eclips-met-jasjes effect had ik toch niet verwacht. Mensen komen op de meest onverwachte momenten spontaan naar me toe met vragen. Mensen aan de kassa die anders gewoon wat staan te gapen beginnen enthousiast te babbelen. Go Eclips!

De meest gestelde vraag is ongetwijfeld of we ze nog gaan kunnen afgeven.  Tja,moet wel eh 🙂
Nee, serieus, er is we over nagedacht. En ik weet nu al, het gaat niet makkelijk worden. Eclips is een superschat, ik geef nu al enorm veel om haar. En tegen dan gaat ze ruim een jaar lief en leed gedeelt hebben met ons.
Maar we hebben nu eenmaal de keuze gemaakt om mee te helpen aan een geweldig project dat mensen vrijheid, zelfstandigheid en ook een beetje plezier geeft.
We weten waarvoor we ons inzetten, en dat maakt het wel de moeite waard. In het leven moet je volgens mij niet enkel dingen voor jezelf doen. Idealistische wereldverbeteraar?

Deze week was het ook weer hachiko- les. Het was al een beetje donker voor foto’s maar k wou er toch een paar kunnen delen:

Met het nieuwe commando leren we de hondjes de auto in springen. Zowel in de koffer als aan onze voeten. Ik liep wat te prutsen. Niet alleen mag je de leiband niet achter je rug van hand verwisselen, ik zat met mijn armen en benen in de knoop. Ik stap dagelijk met Eclips in de auto, maar op de moment dat je erbij nadenkt gaat t helemaal niet haha 🙂
De bedoeling is dus: 1 been in de auto, hondje aan je voeten, 2e been erbij- en zien dat de staart binnen is.

Ernie:

Envoi:

Ernie:

EQ en Ferre in de achtergrond:

Elmo:

EQ:

Eauty:

nlnr: Eclips, Eauty, Eugene, Eyleen, Elmo, Envoi, Ferre

Zoals je ziet ging deze les niet door
in het Hachiko centrum. De reden hiervoor? Alle hondjes moesten op controle bij de dierenarts, hun oogjes werden getest.

Last but not least, een filmpje dat demonstreert hoe blij onze doggies zijn met die groene sprieten in de tuin: