Eerste weigering

Jaja vandaag was het zover, de eerste weigering. Wat een relaxt avondje uit zou moeten zijn werd een eum… speciale ervaring.

Het plan was eigenlijk simpel. Effe gaan eten en dan naar de film. Hoe moeilijk kan dat zijn?

Welja dat was buiten Wagamama gerekend. We mochten er namelijk niet in met Eclips. Hele uitleg gedaan, papieren laten zien, pasje, nog meer uitleg.
De papieren wilden ze niet eens lezen- logisch misschien, de halve uitleg moesten we al in het Engels doen, Nederlands lezen zal dan wel een brug te ver geweest zijn.

Dus concludeerden we, dan bellen we de politie. Doemaar zei ze.
Even later kwam ze toch polsen of we ze hadden gebeld. We kregen het voorstel dat we deze keer binnen mochten.
Niet akkoord. Ons kennen ze misschien als goede klant, en wij kunnen makkelijk zonder hond ook gaan eten, maar wat met de mensen die afhankelijk zijn van een hulphond?

Dan zeiden ze dat iemand die zo een hond echt nodig heeft wel binnen mag, maar ik er zo niet uitzie. … en doe dan maar eens in het Engels een volledige uitleg over epilepsiehonden en hun baasjes!

Uiteindelijk arriveerden dan 2 flikken. Zowat tegen dat wij uitgehongert aan de kant zaten, praktisch te kwijlen in andermans bord. Op die tijd hadden we al 2 keer kunnen gaan eten en was Eclips nog steeds binnen!
Nu die flikken… handhavers van de wet, conflictbemiddelaars, … wat een prutsers waren dat zeg. Ze wisten niet wat doen en kenden er nix van.
K heb ze zelf eerst heel de uitleg moeten doen, om vervolgens in bijna kindertaal uit te leggen dat ze gewoon die dame moesten uitleggen wat een hulphond in opleiding is én dat die gelijkgesteld is aan een gewone hulphond, enz.
Kan je soms agent worden door bonnetjes van de cornflakes uit te knippen?

Uiteindelijk mochten we binnen. Maar zei ze, wij nu, Dus niet anderen met ene hulphond in opleiding, en volgende keer ook niet.
Dus zei Joeri, dan gaan we ergens anders. (en misschien maar best, geen zin dat ze gaan tuffen in mijn bord ofzo)

positive eating + positive living? ik denk dat hun slogan misschien een beetje herziening nodig heeft.

K vroeg joeri om subtiel een gsm foto te maken van de politie,… tis niet helemaal geworden wat ik in gedachten had.

Ze hadden trouwens wel een flashy uitrusting, de 2 dames, alle toeters en bellen aanwezig. Als ze dan toch  ‘niets kunnen doen" weet ik alvast een tip voor het nieuwe besparingsplan van de regering.

Onze rit vervolgden we richting Metropolis. Daar is ook een eetgelegenheid aan én ze hadden er ook veggie stuff. Ideaal.

Met een beetje stress of we nu wel zouden binnengeraken stapten we binnen- en met in mijn achterhoofd dat  ik anders in de cinema wel heel veel M&M’s met nootjes kon eten. 

Maar het was totaaaal geen probleem. De dame keek wel even naar Eclips en begroette ons vriendelijk. We hebben in alle rust kunnen genieten van het eten.

En zo moeilijk is dat dus een hond in een resto:

Met de bemoedigende woorden van hulplijn Daphné in het achterhoofd stapten we ook het Metropolis complex binnen. Net als we een film hadden uitgekozen zag ik een man van de beveiliging aankomen. *stress* Hij vroeg ons heel rustig en beleefd of dat een hulphond of zoiets was, en vermeldde dat gewone honden niet zijn toegelaten. Ik legde uit dat ze een hulphond in opleiding van van Hachiko en stelde voor haar pasje te laten zien. Was niet nodig, hij vond het prima zo.

Tijdens de film hebben we Eclips amper gezien en niet gehoord. Ze legde zich rustig aan mijn voeten, waar ze ook in een klein bolletje lag te slapen toen de lichten weer aan gingen.

Update:

Een ongeluk komt nooit alleen… al helemaal niet voor Wagamama 🙂
Gezien wij als moderne computerverslaafde mensen nogal veel tijd op het internet doorbrengen én gebruik maken van netwerksites wisten andere hulphondenbaasjes en gastgezinnen dat Wagamama in de fout gaat met de weigering van hulphonden in opleiding.
Het gastgezin van de bekende Eyleen las onze ervaring en trok ten strijde tegen de bekrompenheid.

Ze bleken nog minder welkom dan wij. Waar wij als regelmatige klant toch binnen mochten nadat we hem vermeldden dat de politie onderweg was, bleef het voor hen een dikke vette NEE. Of NO WAY, in het wagamamiaans 🙂
De politie daarintegen deed wél wat ze moesten doen! Ook zeker het vermelden waard!

Na 1,5u hebben ze blijkbaar toch kunnen eten :-))