Zo dicht bij

Begin deze week botste ik op een klein dipje. Ik miste Eclips enorm.

Haar gekke snurkgeluidjes als ze gek deed, haar enthousiasme bij het spelen, haar onvermoeibare goesting om te apporteren, haar eeuwig vrolijke begroeting wanneer ik ’s morgens wakker werd en haar kopje op mijn schoot.
En ook Hummer is heeft tot nutoe aan geen enkele hond zo een goede kameraad gehad.

Kleine Wollie  is natuurlijk een hele tijd bij ons geweest. Ik zou geen mens zijn moest ik die knop zomaar kunnen omdraaien en haar vergeten.

Gelukkig overheerst het gevoel van blijdschap dat ze zo lang een deel van onze roedel was, en kan ik nog nagniffelen over grappige stoten of typische trekjes. Prachtige herinneringen (en foto’s) zijn de getuigen van onze avonturen samen. Ja, die 2 jaar samen met Eclips waren super.

Maandag startte eveneens een belangrijke week voor de Hachiko- stagiaires; de stageweek.
Een week lang verblijven zij samen met hun hond in Merelbeke om te leren, te oefenen en te studeren voor het examen op vrijdag.

Omwille van die stage, en natuurlijk de aanwezigheid van Caroline daar, ging onze H-sessie door op dezelfde locatie. Altijd plezant, een les op verplaatsing, dus we zagen het helemaal zitten.

Hummer, aanvankelijk nog moe van onze zwemsessie in de namiddag, werd helemaal hyper bij aankomst.
Ze trappelde ter plaatse, wist met zichzelf geen blijf en wist niet waar ze eerst moest kijken.

Gelukkig konden alle H’tjes even ravotten op een hondenwei, dat deed deugd! Eenmaal de zottigheid eruit gelopen was, kwam de normale Hummer weer tevoorschijn.

De H-puppies hadden geen tijd om aan stagiaires te denken, integendeel! Ze werden goed bezig gehouden en maakten kennis met oa paarden en een konijn:

“hola, wat een gek pluizenbeest!”

Netjes blijven liggen, ook al loopt het konijn rond of zorgen mensen voor afleiding:

“Up!”

Over een raar muurtje lopen. Eerst wat bizar aan de pootjes, maar eenmaal ze het doorhad, geen probleem, ze wilde er meteen weer bovenop springen.

Schootzitters op een rij:

In de auto met z’n allen. En dan mooi blijven zitten terwijl de klep Zzzz- Zzzzzz op-en-neer gaat.

Terwijl wij onze oefeningen uitvoerden,was het uitlaatmoment voor Eclips. Ze passeerde ons met Julie op een tiental meter! Ik heb me heel stil achter in de groep gehouden, maar potverdorie, wat een moment. Onbeschrijfelijk.
Al dat gemis van eerder die week smolt weg als sneeuw voor de zon.

Trots. Onroerd. Happy.

Ik was niet alleen dolgelukkig dat ik Eclips zag, ik stond even met tranen in mijn ogen te kijken naar het nieuwe duo. Eclips en Julie. Dat was waar we het al die tijd voor deden.

Het begon ondertussen een beetje donker te worden, en we namen voor de laatste oefeningen en een update over de voorbije weken plaats op het terras aan de zijkant.
Aan de overkant van de parking zaten de stagiaires, mét honden.
Zo dichtbij en toch zo ver weg.
Van ver zag ik Eclips haar kopje op Julie haar benen leggen, en ik smolt.
We konden hen natuurlijk niet even gaan begroeten. Het was niet de bedoeling om Eclips te gaan afleiden of in verwarring te brengen. Deze periode is zo belangrijk voor hen beide.

Maar ik ben wel heel heel heel blij dat ik hen heel even -van ver- heb kunnen zien!

Julie, we hebben er alle vertrouwen in, veel succes! (en de foto’s waren super!)