Nog een iniminie weekend, dat per definitie te snel voorbij vliegt, en dan start officieel de allerlaatste week met Miss Humperding.
Het was vooral de onvermijdelijk allerlaatste Hachiko-sessie die het startsein gaf voor het aftellen, een bitterzoete ervaring.
De les zelf was plezant, absoluut één van de leukere. Dit keer was het niet louter commando’s aanleren of inoefenen, het was een wedstrijdje. De zwarten + wolf tegen de witten. Na een spannende wedstrijd, ( en een paar extra punten voor de zwarten uit compassie), eindigden we met een gelijke score 🙂
Hummer had in elk geval haar beste pootje voorgezet, ze liet zich niet van de wijs brengen en voerde braaf doch met plezier haar commando’s uit.
Begin deze week, in een kringloopwinkel, dacht ik even gebruik te kunnen maken van mijn grote mond.
Nog geen 3 meter de inkom voorbij, was een dame van haar tak aan het maken. Half Engels, gemixt met brabbeltaal en een onverstaanbare poging tot Nederlands.
Gezien ik haar taal niet machtig ben, kon ze niet anders dan over haar toeren wijzen naar 2 winkeldames die een beetje verder de heisa al opmerkten en -in eveneens onverstaanbare grammatica- druk begonnen te doen. (zwaaien enzo)
Nog voor ik bij de 2 dames arriveerde, greep hun bazin in, en verklaarde dat deze hond ALTIJD binnen mag zonder enige uitzondering of probleem. Dat het een hond is die aan het leren is. Ze had nog wat werk om het met hand en tand uit te leggen, maar ik bedankte haar alvast en vervolgde mijn route, terwijl Hummer van een paar andere medewerkers het compliment kreeg dat ze zo braaf was.
Al even braaf lag Hummertje een tramrit (met blaffende Chihuahua’s) later, heerlijk languit te slapen aan mijn voeten. Dat een paar nieuwsgierige medestudenten kwamen kijken en filosofische kwesties door de luidsprekers schalden kon absoluut niet op tegen dat gezellige dikke tapijt in de aula.
Een heel andere kwestie was onze uitstap naar de zoo.
Het begon al met de tramrit. Tot nutoe hadden we steeds een nieuwe tram. Je weet wel, lekker ruim, zweeft bijna over de sporen,… Dit keer een gammele oude tram, die met een brute schok vertrok om dan heftig te remmen. Hummer bleef op haar plek, maar was niet meer op haar gemak in het gekke wiebelding.
Ik dacht, wat beestjes kijken zal haar goed doen…
De dieren waren in elk geval minstens zo in de ban van Hummertje, als zij van hen.
Het luipaard zag ze aanvankelijk niet zitten.
Haar neusje verraadde de aanwezigheid van deze grote kat (die ondertussen al in sluiphouding naar Hummer zat te staren), maar het was pas toen deze tot actie overging dat ze tot haar grote ontsteltenis de reuzen-poes zag zitten. Terwijl we verder wandelden keek ze een paar keer om. Toch maar zeker zijn dat dat enge beest niet volgde!
De nijlpaarden vond ze wel erg veel lawaai maken. Met haar kopje schuin luisterde ze naar al die nieuwe geluiden terwijl ik zat te tekenen of een praatje maakte met een paar heel vriendelijke dierenverzorgers.
Ook de apen vond ze absoluut de moeite. De grote Gorilla staarde haar een beetje boos aan,maar was verder rustig. De Chimpansee die fruit at, fascineerde haar nog meer dan diegene die met zijn tenen speelde. Heel nieuwsgierig stond ze aan de raam te kijken… tot plotseling… van achteraan de kooi een grote chimpansee naar voren stormde en hard op de ruit sloeg.
Hummer schrok zich te pletter en stond even te trillen op haar pootjes terwijl ze van achter mijn benen de brutaal kijkende aap gade sloeg.
Gelukkig kon ze wel weer genieten van een kleiner aapje dat behendig in het rond zwierde door zijn kooi.
Zo ongeveer een avontuur op zich is het openbaar vervoer in Antwerpen op een stakingsdag.
Niet enkel stonden we enorm lang te wachten (naar Antwerpse maatstaven), de tram was redelijk vol, en toch bleven mensen zich er maar bij proppen. Letterlijk proppen. Half geplet tussen mijn medereizigers, lukte het me toch om voor Hummer wat plek vrij te houden. Ik kreeg bijna plaatsvervangende claustrofobie, maar Hummer gaf geen krimp. Alsof een volgepropte metro dagelijkse kost is, alsof ze de boze en gefrustreerde mensen niet hoorde, en alsof het doodnormaal is dat je je een weg naar buiten moet vechten.
Na dat hele avontuur lag ze alweer gezellig onder tafel te slapen tijdens de atelier-les. Tot mijn docent mijn werk kwam bekijken natuurlijk.
Tijdens de bespreking, vroeg die docent zich opeens af wat dat toch aan zijn voeten was. In eerste instantie dacht hij dat ik raar aan het doen was (ik werd vast zo rood als een tomaat!!). Toen hij onder tafel keek, loerden 2 donkere oogjes terug. Hummertje die zich doodleuk op zijn schoenen had gelegd en daar op haar beentje lag te knagen…
