Dinsdag 1 mei was een feestdag, maar niet helemaal voor de Hachiko-hondjes. Zij moesten natuurlijk naar school!
Maar een vrije dag vraagt toch om een extraatje, nietwaar? Even niet snel na het werk naar Merelbeke sjeezen voor de les, pompaf terug tsjoeken en omdat uitgeteld in bed te kruipen.
Dus deze zonnige dinsdag pakten we het helemaal chill aan. Ruim op voorhand vertrokken we met Humpty Dumpty naar Gent city.Altijd heerlijk om door een stad te slenteren, en met een jonge hond erbij meteen een prima oefening.
En voor oefening zorgde deze stad zeker en vast. Dat ging van een paar commando’s hier en daar, tot nieuwe uitdagingkjes voor Hummertje. Bijvoorbeeld een kleine metalen loopbrug bij werken, een -voor haar- fascinerende waterstroom van een slang, allerlei mensen die passeerden (en blijkbaar zeer interresante handtassen bijhadden) en dan braaf even onder tafel liggen terwijl wij een hapje gingen eten.
Na ons uitstapje was het tijd voor de Hachiko- les.
De aanpak van deze les was anders dan anders. Tijdens onze uitstap naar de foor, vorige les, waren er video-opnames gemaakt van onze jonge duveltjes. Deze beelden werden op het scherm vertoond en besproken, met veel aandacht voor het wandelen en timing voor beloning en bijsturing.
Met Hummer ging dat prima. Zij doet best moeite om netjes mee te lopen, ookal dwalen haar gedachten soms even af.
Maar sommige baasjes zitten met de handen in het haar en weten ondanks de veel tips en lessen hun hondjes maar niet aan hun verstand te brengen dat aan de andere kant van de lijn nog een baasje hangt dat ook wat aandacht wil. Het zal nog even zoeken zijn naar de beste methode, of de ideale truuk.
Onze puppyjuf drukte ons nog eens op het hart hoe belangrijk de opvoeding van deze hondjes is. Het is natuurlijk superleuk om gastgezin te zijn, doch het uiteindelijke doel is niet ons plezier, maar het afleveren van hulphonden die het leven van hun baasje een nieuwe wending geven.
Deze baasjes moeten kunnen rekenen op hun viervoeters, meer dan wij op onze huishonden. Een ongeleid projectiel als hulphond kan gewoon niet.
Er is nog wat werk aan de winkel. En zo zie je maar, ook hulphonden worden niet perfect afgewerkt geboren. Er kruipt bloed, zweet, tranen en veel geld in zo een opleiding!
Er rust best een serieuze taak op de schouders van de gastgezinnen. En dat kan soms confronterend zijn. We moeten geduldig zijn, maar mogen nooit opgeven, we moeten doorzetten maar zitten soms met de handen in het haar. We moeten soms kiezen tussen hart en verstand.
Maar we hebben 1 groot voordeel: we staan er niet alleen voor.
