We staan aan de vooravond van de re-wissel.
Een ideaal moment om even terug te blikken op de 2 intensieve wissel-weken.
Exact 2 weken geleden kregen we Hubo mee naar huis. Een overenthousiast beertje met een peperkoeken hartje.
In die weken onderging Huubje een hele transformatie.
Aanvankelijk vertoonde hij nogal wat haantjes gedrag, en een soort malfoutisme naar zowel ons als de andere doggies. Hij probeerde zichzelf te bewijzen, maar al snel kwam vanuit die ruwe bolster de blanke pit tevoorschijn.
En af en toe zou je dan eens willen gillen :-):
Huubje bleek eerder onzeker en heel gevoelig te zijn. Een nieuw voorwerp, een luide stem of een ruimte die hij nog niet kent zorgen voor een innerlijke strijd. Hij weten dan even niet goed wat te doen en geeft ofwel een geïrriteerde blaf, of zet het op een lopen.
Best tegenstrijdig dat hij zo gevoelig is voor kleine signalen, maar de strakke lijn bij het wandelen niet als een STOP-signaal ervaart.
Het wandelen blijft een aandachtspunt ookal hebben we volgens mij wel vooruitgang geboekt. Een uitstapje met Hubson is een echte mentale en fysieke uitputtingsstrijd – om maar even dramatisch te doen-
Elke beweging moet je in het oog houden om op tijd te kunnen anticiperen… of je schrap te zetten.
Meestal maak ik tijdens wandelingen met de honden nog wat foto’s van de stad ofzo, met Hubo is de camera niet uit zijn zak geweest :-).
Na een wandeling met Hubo krijg je dan dit:
Meer nog dan het wandelen lag de focus op activiteit. Zowel mentaal als fysiek. Hubo bleek niet zo gemakkelijk rust te vinden in het begin. Daarom speelden we spelletjes, kreeg hij brokjes in een speelgoedje en gingen we veel wandelen met de hele groep.
Daar, op die wandelingen ontpopte Hubo zich als ‘liever lui dan moe”. De competitiedrang die we in de tuin even zagen wanneer hij een speelgoedje had, verdween als sneeuw voor de zon als bleek dat hij er moeite voor moest doen. Vertrok Eclips sneller dan hij, dan gaf hij op, wachtte geduldig aan de waterkant,… en pakte de stok over van het arme schaap om vervolgens apetrots – en kleddernat- een showrondje te lopen en vervolgens tegen me aan de komen zitten.
En dan zijn ze moe, onze doggies. Na al dat wandelen en zwemmen en gek doen in de tuin.
… Dan legt Huubje zich samen met de andere doggies aan onze voeten en valt hij in een diepe slaap terwijl we hem nog wat kroelen. Want, dat kan je natuurlijk niet zien op foto, maar hij heeft zo een zalige pels om te knuffelen, en van die heerlijk zachte oortjes.
Het was voor Hubo vast niet gemakkelijk om ineens in zo een grote roedel te belanden en zijn plekje te vinden, maar we hebben hem goed zien evolueren. Van haantjes gedrag tot voorzichtige toenadering en uiteindelijk ontpopte hij zich tot een heerlijke zachtmoedige en aanhankelijk knuffelbeer.
Het was een fijn avontuur met Hubo de voorbije 2 weken. We zijn alvast super-cerieus hoe het Hummer afging bij haar wissel-gezin!