Zondag 21 augusts was het D-day.
Tot zaterdagavond 12u ging het prima. Ik was voorbereid, we hadden met Eclips en haar vriendjes nog een superleuke wandeling op het strand gemaakt… en ineens kreeg ik de klop van de hamer. F***
Zondagmorgen had ik mijn wekker extra vroeg gezet. Ik heb een vreselijke hekel aan vroege wekkers, maar wilde nog zoveel mogelijk spelen en knuffelen met Eclips. Ondanks de slechte nacht. En foto’s maken natuurlijk.
Ze poseerde heel flink voor de camera, en rolde nadien vrolijk over het gras in de tuin. In de ochtendzon probeerde ze Ziggy en Ravasz uit te dagen met een stok. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Ze is geweldig om bezig te zien. Zo vrolijk en speels. Een engeltje.
Maar dan riep Joeri voor de 2e keer vanuit de keuken dat het tijd was om door te gaan. Snel pakte ik de laatste spullen bij elkaar, zette Eclips in de auto en weg waren we. We konden niet meer terug.
Joeri snapte niet waarom ik persé een rol keukenpapier mee wilde. Maar het hoofdgerecht was nog niet half op of ik was na mijn paar vellen keukenrol al bijna door mijn serviet. Dat ik een watje ben met hondjes wist ik al, maar dit…
Mieke en Carrie gaven een prachtige speech, waar ik door al dat gesnotter door toch om moest lachen. Ze brachten het geweldig.
Zin in eten had ik niet. Ik wou vooral met Eclips spelen. Maar ik wilde ze niet nodeloos van streek brengen. Ze lag zoals altijd heel rustig naast mijn stoel. En al dat raar gedoe, dat is ze van mij niet gewoon. Anderhalf jaar was ik de zotte die haar enthousiast motiveerde om de wereld te ontdekken en nieuwe dingen te leren.
Ik gaf haar nog een dikke knuffel, veegde nog wat strandzand van haar neus en gaf haar dan aan Elke. Mijn hart brak.
Door de hondjes met de bekenden van Hachiko mee te geven en ze samen met hun vriendjes te laten afreizen naar het centrum, hebben ze er helemaal geen last van. Ze komen aan op bekend terrein en kunnen naar hartelust spelen.
Ondertussen zat mijn maag helemaal in de knoop. Momenteel voelt het aan als een definitief afscheid. Alsof ze helemaal weg is en ik ze nooit meer ga zien. Mijn gedachten draaien rondjes tussen haar enthousiaste blik ’s morgens aan mijn bed-meestal met een bal tussen de tanden- en hoe ze dolblij de tuin in rende of in het zonnetje lag te soezen.
En ik blijf maar denken: "wat nu met die speelgoedjes, wie gaat daar nu mee spelen?"
Bij onze thuiskomst werden we begroet door Ziggy en Ravasz. Ze waren blij ons weer te zien. Maar wat was het stil in huis… Ondanks onze 2 loebassen die meteen kwamen knuffelen. Eclips zorgde altijd voor grappige snurkgeluidjes terwijl ze het eerste ’t beste speeltje vastgrabbelde.
We zetten ons beide tussen onze hondjes in de zetel… en zelfs Joeri vond het toch wel erg stil zo.
Terwijl hij even naar het bos was met ons duo vond ik in de mailbox al foto’s van de E-tjes in hun nieuwe verblijf:
Zo blij als ik was met de foto’s, zo onrustig was ik ook met het idee dat ze haar kamer niet enkel deelde met Ernie maar ook met Eauty. De enige hond waar ze het niet zo goed mee kon vinden op de sessies. Maar ik kan er nu niets meer aan veranderen. Mijn werk zit erop. Alles heb ik gegeven om ze zo goed mogelijk voor te bereiden.
Anderhalf jaar geleden had ik nooit kunnen bedenken dat dat kleine fluffy bolletje wol ons hart zo zou veroveren, dat ze er nu een grote hap uit mee heeft. Ondanks dat vreselijke gevoel van gemis en afscheid en de stapel papieren zakdoekjes aan mijn computer, heb ik nog geen milliseconde spijt gehad van ons avontuur. Ze was het zonnetje in huis. Altijd vrolijk en lief. Soms een tikje onzeker waardoor het trainen veel geduld vroeg. Maar eenmaal ze iets snapte liet ze het met veel plezier zien. Ze hield van samenwerken, onze uitstapjes, zwemmen, modderbaden en lekkere knauwbeentjes. Ze maakte talloze mensen-en hondenvriendjes. Eclips hoorde erbij.
Ze gaf ons prachtige herinneringen en nieuwe ervaringen. We gaan ze missen.
Nog een stapel monteerwerk ligt op me te wachten, maar dit maakte ik ’s morgens nog:
En gelukkig heb ik nog mijn gepersonaliseerde snotterdoos die ik cadeau kreeg 🙂
10 Comments
Zoo’n mooi en ontroerend filmpje Fenne!!
Mijn hondjes en ik zijn heel blij dat wij nog mee naar de zee mochten voor een allerlaatste (hopelijk voor eventjes) wandeling met die grote witte wollebol. Eclips is een schat van een hond en ik hoop dat ze het goed heeft op kot. Wij denken veel aan haar en ook ik heb daarbij een snotterdoos nodig!
Yirco, Mouche, Boogie en Dorien
Hoi Fenne, ik lees nu pas dat jullie een klein beetje afscheid hebben moeten nemen van Eclips ! Ik zit hier zelf met een krop in de keel en vind het ongeloofelijk knap dat er mensen zijn zoals jullie, die de moed kunnen opbrengen om alle liefde en zorg aan zo een hondje te besteden om te weten dat ze daarna een stapje verder zet bij iemand anders in haar leven !! Hoedje af en een fantastische start is haar alvast gegeven !
De band tussen assistentiehond in opleiding en gastmama is speciaal en onbreekbaar.
Dat zie ik na al die jaren nog steeds tussen Christel en Yosca (ook gastgezin van Enough). En dat doet me deugd om te zien.
Eclips is uitgegroeid tot een prachtmeid en zal over een half jaar iemands leven helemaal veranderen. 🙂
Hey Fenne,
Ik kan me werkelijk geen betere plaats voorstellen waar ze kon opgroeien.
Ik heb ze niet heel veel gezien, maar zit hier met tranen…
Je hebt het geweldig gedaan!
xxx
Nathalie
ge hebt dat goed gedaan Fenne, blij dak niet alleen was met een snotterkop;-)
Ontroerend ! En heel mooi filmpje 🙂
Knuffels…
Wat een prachtige zakdoekendoos….
Jullie deden een pracht job!!!
Prachtig eerbetoon aan Eclips Fenne! Kippenvel over heel m’n lijf.
Ik begrijp perfect hoe je je voelt, het is zo verwarrend hé…
Maar jullie hebben dat super gedaan en ik ben er zeker van Eclips een gewéldige hulphond wordt. Je mag zeker fier zijn op alles wat jij en Eclips bereikt hebben!
Dikke knuffel!
Maak je absoluut geen zorgen over Eauty! Helemaal niet zoals op de sessies. Het gaat echt goed samen. Nog geen beste vriendjes, maar gisteren maakte Eauty een eerste lieve poging om met haar te spelen. Dat vond ze nog een beetje eng, Eauty begreep het en liet haar verder met rust. Geen zorgen dus.
Prachtige blog, alweer.
Ondertussen spenderen wij veel tijd op het plasplein, aan het wachten op de hondjes die flink pipi-kaka doen. Mocht ik een euro krijgen voor elke keer dat ik ‘besoin’ zeg, ik was rijk! 🙂