Operatie Ziggy: update

(foto gemaakt voor de operatie) Deze ochtend vroeg was het zover: Ziggy’s operatie waarbij de tumor in haar poot zo goed als mogelijk verwijderd zou worden. Tijdens de consultatie vorige week kregen we zeer duidelijk alle mogelijke opties te horen, hoe ze te werk zouden gaan, wat mogelijk was en wat niet. Maar uiteindelijk was het aan ons om een keuze te maken en dat is nog wel het moeilijkste van allemaal. Want hoe weet je wat de juiste keuze is? Iedereen is het er over eens dat een hond niet nodeloos moet afzien. Maar waar trek je de grens? Een operatie is pijnlijk. De verdoving een risico op haar leeftijd (14 in maart). Er is geen garantie dat de tumor volledig weggenomen kan worden noch dat het niet terug komt of uitgezaaid is. Maar hoe kan gewoon afwachten beter zijn? Wachten tot die tumor door de huid groeit, open barst en niet meer geneest. Dan is het maar wachten en hopen dat ze geen pijn heeft. Wetende dat de tumor kwaadaardig is maar zonder een prognose. Gezien ze sinds haar puppytijd nog niet heeft ingeboet aan levenslust maar ze toch al een oudje is kozen we voor een operatie waarbij het gezwel zelf weggenomen wordt (+ analyse) maar zonder huidtransplantatie of chemotherapie. Haar afzetten bij de dierenarts, haar vrolijk mee zien wandelen met de assistent (waar ze toch een beetje dol op is heb ik zo de indruk), het was niet makkelijk. Maag in een vijfdubbele knoop. Elk doemscenario al 25 keer in gedachte zien passeren,… Ik denk dat de meeste hondenbaasjes niet meer uitleg nodig hebben. Tijdens het scheren voor de operatie vonden ze nog een 2e gezwel, wat met onze toestemming eveneens weggenomen werd. Verder verliep alles volgens plan en tegen de middag was ze alweer wakker en kregen we het fijne nieuws dat we haar na de middag of naar de avond toe mochten komen halen. Wat een opluchting! En ik herkende het geluid van haar trippelpootjes op de stenen meteen, ookal liep ze een beetje mank en was ze nog wat suf. En dan die blije blik toen ze om het hoekje van de wachtkamer keek en ons weer zag. Die lieve lieve schat toch. Ze kreeg meteen een dikke kus! Thuis kreeg ze meteen een zacht en warm plekje aan de verwarming en we zien dat ze nog pijn heeft (het is ook moeilijk liggen gezien de locatie van de wonde en opstaan gaat moeizaam) maar ze is wel weer helemaal wakker, begroet me luid en duidelijk, kwam nieuwsgierig kijken toen ik de kerstboom versierde en last but not least: ze stond meer dan paraat toen ze -na al die uren nuchter zijn- eindelijk mocht eten. Aan iedereen die ons en Zigje steunde met lieve smssen, facebookberichten en positieve gedachten: nen dikke merci! x Eentje wilde ik toch wel heel graag delen (want hoe tof en lief is dat!?): ]]>