De vierde alweer van het nieuwe jaar. De tijd vliegt en kruipt tegelijk. Hoe is dat mogelijk?
De voorbije week was het hier tropisch warm: +3 graden! We sliepen met het raam open, gingen voor het eerst skiën en vonden ook de tweede hut na lang zoeken terug, hoera! (de zoektocht naar de eerste vind je hier)
De sneeuw blijft ondanks de warme dagen redelijk goed liggen, maar de toplaag smelt overdag en bevriest dan weer ’s nachts waardoor er een soort krokante laag bovenop de sneeuw ligt. Ziet er even mooi uit, maar als je als groentje wil gaan skiën resulteert dat toch vooral in een oververhitte ploetertocht. Ik hoopte op enige snelheid om Mo wat extra training te gunnen, maar zelfs Ravasz stond me op een afstandje aan te gapen, verbijsterd door zoveel traagheid. In een vlaag van wanhoop trachtte ik Mo – met haar oneindige energie- in te zetten om me wat sneller vooruit te sleuren, maar ’t beestje had geen flauw benul wat de bedoeling was. Dartel huppelde ze naast me, of aan het einde van de lijn maar bij de minste weerstand hield ze halt. (Waarom leerde ik haar toch om braaf aan de lijn te lopen?) Toch hebben we het reuze naar onze zin gehad. Ik had thee mee en koekjes, we hielden een stop aan de hut bij de rivier en waren allemaal bekaf na een uitstap van dik 2 uur.
Bij onze 2e poging vandaag leek het bij de start beter te gaan. Er was een spoor in de sneeuw dat makkelijker te volgen was, maar het juichen kwam te vroeg. Bij de eerste afdaling waarbij ik flink wat snelheid maakte, gingen de doggies van blijdschap uit hun dak; ze renden en probeerden me bij te houden – hun snoeten helemaal happy- maar staken me niet veel later voluit voorbij toen ik voor een sneeuwduik ging. Een ijsplek, gecombineerd met totaal onbestaande techniek (totaal vergeten dat cross country ski’s dus enkel vooraan vast zitten) en ik belandde met mijn snoet eerst in de sneeuw.
Bij wijze van geluk waren enkel de doggies en een hoop bomen getuige van mijn schaterlach.
En misschien herkenbaar voor Border Collie eigenaars: Mo heeft de gewoonte om haar bal voor onze voeten te gooien op wandeling.
Awel, dat deed ze dus ook toen ik op latten stond… met de nadruk op de verleden tijd 🙂
