Weet je nog die ant-in-my-pants-shoot? Toen ik een tijd geleden op zoek was naar een rivier (voor deze shoot) spotte ik een bijna onzichtbaar pad dat er super aanlokkelijk uit zag. Toen moest ik verder rijden natuurlijk om de rivier-queeste tot een goed einde te brengen maar onlangs keerde ik terug samen met de doggies, hopend dat ik dat kleine pad weer zou vinden.
En we hadden geluk! Doordat het bos hier en daar wat transparanter wordt door de vallende bladeren en het verschrompelend onkruid, was het zelfs makkelijker te vinden. Een tapijt van minuscule zwammen lag voor ons uit gerold en zo nu en dan knipoogde de zon doorheen de bladeren naar ons.
Plots kwamen we uit op een kleine rivier die niet op de map stond. En net zoals de shoot met het bootje klaterde het water over stenen zwart als kool. Een gammel bruggetje leek niet echt te kunnen voldoen aan de belofte van een veilige overstap dus keerden we een stukje terug om over de stenen naar de andere kant te klauteren.
De rivier, gefotografeerd met de Lensbaby Twist 60. (Lees hier meer over Lensbaby)
Wanneer ik naar het bos trek om foto’s te maken- en dus niet enkel om te wandelen- neem ik meer fotomateriaal mee. Dat wil zeggen: zeker een verse batterij, een 3-tal lenzen (tenzij ik op voorhand 1 uitkies en zeker weet dat ik die wil gebruiken) en deze keer dus ook een flitser en een reflectiescherm. En koekjes, een massa koekjes, maar volgens de doggies mogen die nooit ontbreken 🙂
En die mieren? Die kregen eigenlijk geen uitnodiging maar kwamen toch opdagen, kropen kriebelend in mijn kleren en beten in mijn nek. Auwtch! Tja, ik lag dan ook languit op het zachte mos 🙂
Voor ik van start ging met de doggies maakte ik een reeks testshots terwijl zij even alle overtollige energie uit hun lijf liepen en het bos binnenstebuiten snuffelden. Twee redenen hiervoor: wanneer we aankomen in het bos is het enthousiasme meestal te groot en het energieniveau te hoog om echt aandachtig te poseren en door het maken van testshots kan ik ook het licht aftasten zonder dat zij te lang moeten wachten of stilzitten.
Het analyseren van het licht, de texturen en de mogelijkheden zorgt ervoor dat ik nadien vrij goed weet hoe en waar ik de doggies wil. En ja, natuurlijk zijn dat levende wezens en geen objecten en doen ze niet precies wat ik wil maar het helpt zeker. Voor Oona bijvoorbeeld moet ik snel werken en zeer duidelijk communiceren. Stilzitten is niets voor haar en moest ik gaan zitten nadenken of teveel van plek veranderen dan geraakt ze in de war en is ze weg. Ravasz is Ravasz, en dat wil zeggen dat hij (nog steeds!) staat te springen om iets te mogen doen, maar tegelijk bepaald hij ook wanneer het genoeg is. Hij kan met plezier zitten poseren en met zijn pootjes zwaaien (zijn signature-move) maar dan plots staat hij op en komt hij zijn koekje halen :-). Mogwai is zonder twijfel de makkelijkste. Zolang ik vrolijk blijf en met een zachte toon praat is ze gelukkig en mega geduldig.
  
  
Volg je graag dagelijkse foto-updates, volg dan zeker Instagram. De Lightroom presets die ik deze herfst gebruik, zijn ook als bundel te vinden op Etsy.
1 Comment
nou, weer ’n heel mooie reeks!!! de foto van Ravasz ontroerd me weer (klein hartje, hé), wat me meteen inviel toen ik zn foto zag: “hij kijkt naar Ziggy…..”