Een foto steelt maar een heel klein stukje realiteit. Op foto lijkt het allemaal vanzelf te gaan, soms is het achter de schermen één en al chaos.
Het plan was foto’s maken van Ziggy, en dat is ook wat je te zien krijgt.
Maar het ging er eerder zo aan toe:
Ziggy zat al wat hoger en gemakkelijker (tip: een visuele afbakening helpt de meeste honden om ter plaatse te blijven) maar ondertussen sprong Mogwai er af en toe bij, liep ze rondjes, bracht speelgoed dat ze in mijn schoot deponeerde en ging ze uiteindelijk dramatisch – en met een diepe zucht- op de kist hangen.
Tegelijkertijd zat Hummer zowat schuin achter me snurkgeluidjes te maken (als in : “hallo ik ben er ook, krijg ik een knuffel?”) en paradeerde Ravasz eerst hinderlijk over en weer in beeld, probeerde hij vervolgens de koekjes te stelen om uiteindelijk allerlei kunstjes uit te voeren. Ohja de achtergrond rolde ook zichzelf af en in de keuken kletterden er wat potten en pannen.
Voor het perfecte recept tegen chaos moet je niet bij mij zijn natuurlijk – maar het handigste om je model toch een beetje te helpen met focus is ook instructies geven aan de anderen/stoorzenders. Onze doggies kennen bijvoorbeeld het commando ‘mand’ waar ze gerust even willen wachten, of ik zet ze even opzij en dan mogen ze bv op de zetel liggen ofzo. En als het echt niet lukt dan roep ik : “Joeeerii?” en dan krijg ik fantastische assistentie. Altijd handig, extra hulp 🙂
Dus ja, mijn honden zijn nog steeds echte honden: aandachtzoekers, koekjeszotten, kwijlmonsters en saboteurs. En soms een tikje eigenwijs of weerbarstig. Maar gelukkig linken ze mijn fotomateriaal aan koekjes, aandacht en uitdaging.
En al maar goed dat je op foto maar dat kleine stukje ziet dat je zelf kan uitkiezen!
