Terwijl ik algauw een paar beelden upload op de computer, valt de duisternis reeds is. Weldra zal het pikdonker zijn in de bossen want het licht van de maan zal niet door het dikke wolkendek geraken.
De laatste wandeling van 2016, nog snel voor het donker, zit er weer op. Bij +9 graden een behoorlijk tropische ervaring na een periode van -13. Hier en daar houden nog een paar koppige sneeuwhoopjes stand maar zelfs de meren gaan weer voor vloeibaar.
Voor de eerste week van het nieuwe jaar staat alvast een nieuwe lading sneeuw en koudere temperaturen op het menu, maar misschien eerst een korte terugblik op het voorbije jaar.
2016 was vooral een rollercoasterjaar dat alle kanten uitvloog. Van drempelvrees tot voluit gaan, van euforie tot groot verdriet. Van nieuw ontmoetingen tot pijnlijk afscheid.
In 2016 maakte ik 2 nieuwe beeldverhalen: ‘62 dagen noord‘ dat een visueel relaas brengt van mijn experiment in alleenheid en ‘The rooftop‘ dat liefde en vrijheid bevraagt.
We verzamelden prachtige herinneringen van lange roadtrips bij een zon die nauwelijks gaat slapen, kampvuurmomenten en zomerse feestjes met gekke hoedjes. Ik sprong in een vreemde oldtimer om te cruisen en ging zwemmen terwijl het regende.
Ik nam deel aan een grote tentoonstellingen en verkocht zelfgemaakte boeken. We verzamelden met een hele hoop onder een brug en bestelden pizza, trokken de stad in en vierden ons Meesterschap in de kunsten.
We maakten een huis leeg en pakten onze koffers, klaar voor een nieuw avontuur. Samen met Ravasz vechten we tegen kanker. En ja die kanker zal winnen, maar voorlopig genieten we voluit van elke moment samen.
We aten een berg frietjes in goed gezelschap, een waar tot-de-volgende in stijl. Want een echt afscheid is het nu ook weer niet.
Net voor kerst moesten we helaas ook afscheid nemen van mijn moemoe en werd ook de hindernis van het ver-weg-wonen duidelijk. Snelsnel een betaalbaar ticket boeken voor een begrafenis is onmogelijk. Maar niets dan fijne herinneringen blijven ons bij. Van stiekeme chocolaatjes tijdens nieuwjaarsfeestjes, erwtjes plukken met de hele famillie, zwarte voetzolen van de hele dag buiten spelen in de tuin. Het typische moemoe-giecheltje en zacht geworden speculaasjes. Ik hoor ze nog zeggen; ” Da’s toch ne goeie he.” terwijl ze Ziggy zachtjes op haar kopje tikt.
En ondertussen wachten we op een nieuwe lading sneeuw, want dit is al wat overblijft van mijn tuintrol:
1 Comment
Hey Fenne en Joeri ,
Veel sterkte na het spijtige verlies van je moemoe , ze blijft altijd een stukje bij jullie , daar ben ik zeker van !
De allerbeste wensen voor jullie en de drie woefkes voor het nieuwe jaar . Dat jullie nog lang samen kunnen genieten van je nieuwe Thuis waar het straks waarschijnlijk lekker rustig zal zijn zonder vervelende knallen van vuurwerk ( Brego haat het )
Ik geniet telkens van je verhalen van ginder , om even bij weg te dromen !!!
MOGE 2017 AL JULLIE VERWACHTINGEN WAAR MAKEN !!!!!