Op het moment dat ik deze foto maakte, wist ik al dat er wat anders liep dan ik had gehoopt. Lizzie en Oona zaten vol goesting te wachten op een koekje dat ik – behoorlijk onhandig door mijn handschoenen- uit mijn jas probeerde te toveren. Terwijl dat ene hand op zoek was naar de ingang van het zakje, had ik de camera in de andere hand en drukte tóch af.
De scherpte ligt niet helemaal waar ik wilde, Oona spring uit beeld en haar schaduw valt deels op Lizzie. Zo gaat dat nu eenmaal, honden fotograferen. Hoewel ik door jaren oefenen met allerlei verschillende honden en rassen redelijk goed ben geworden in het vatten en ‘voorspellen’ van het juiste moment, loopt er soms wat mis. En dat is ok.
Het zou jammer zijn als fotografie enkel een semi-wetenschappelijke manier van droogweg registreren zou zijn. Het zou de uitdaging onderuit halen en we zouden niet langer de high ervaren van Het Moment. En soms zijn die foto’s waarbij ’t een en ’t ander mis loopt net de leukste. Soms door een grappige snoet of onverwacht licht effect, soms door zoals deze net zoveel karakter te vangen. Wat je ziet wanneer ze alle drie netjes poseren is maar schijn hoor :-). Het zijn drie duveltjes! Drie totaal verschillende persoonlijkheden.
Ondanks dat ik de foto aanvankelijk wou deleten ben ik super blij en opgelucht dat ik ‘m bewaarde – en zelfs online deel. Dit zijn mijn doggies, dit zijn de blikken die ik zó herken. En dit is ook deel van mijn manier van fotograferen. Ik streef absoluut naar de juiste settings en ik zoek bijna fanatiek naar mooi licht en denk dat elke hond een mooi portret verdient, maar mijn fotografie is bovenal momentenvangerij.
Dus als je soms denkt ‘dju, had ik die foto maar gemaakt,…”gewoon afdrukken, het moment de kans geven. Soms is het rommel, soms een scheef pareltje 🙂
