Een dikke sluier mist hing tussen de bomen, over de stille wegen en verduidelijkte dat het zomergevoel van twee dagen geleden slechts schijn is, want het is echt wel herfst.
Maar ik zou geen echte herfstmens zijn, moest ik niet dol zijn op mistige, vochtige ochtenden met slijkpaden en spinnenwebben vol prachtige druppels. Ik schoot dan ook zo snel ik kon mijn laarzen aan en trok met de hele meute naar het bos voor een heerlijk mistige wandeling.
Terwijl de meute kennismaakt met andere wandelaars -en vooral hun honden- krijg ik regelmatig de opmerking dat ik dan wel een speciale auto moet hebben, met zoveel honden.
Goh, speciaal is de DOGvision-mobiel niet meteen volgens de normen van speciaal denk ik dan, maar het is wel mijn ideale auto; een lichte vracht dus plek genoeg voor alle honden, kan er zelfs in kamperen , rijdt een beetje zoals een camionet, het is automatisch begrenst qua snelheid omdat hij niet zoveel aankan, en bovenal: ik tuf er graag mee rond.
Enkel een airco zou handig zijn op warme dagen. Het bakje heeft wel wat kosten tegenwoordig, maar dankzij een camion die er tegen reed kreeg ik toch maar op kosten van de verzekering een gloednieuwe bumper én nieuwe laklaag.
Maar terug naar onze heerlijk modderige wandeling:
Of ze nu beter bij de rest wil passen, of gewoon verzot is op modderbaden, dat wil ik nu even in het midden laten, maar het is een feit dat de meest witte het vettigst thuis kwam.
Zo een mooie duotoon is natuurlijk wel in de mode… Maar dan hoop ik dat ze niet voor een skrillex gaat…
Het logeerpartijtje van Eclips vloog voorbij. Straks gaat ze weer naar huis, naar haar baasje- dat er vast enooooom naar uitkijkt om Eclips weer aan haar zijde te hebben.
Mogwai’s keuze welke Golden lady ze gaan uitdagen gaat alvast een stuk gemakkelijker zijn hoewel ze het nu fantastisch vindt dat er altijd wel eentje is – of alletwee- met zin in spelen.
Terwijl ze hier onder het bureau ligt op te drogen, komt het zonnetje door de wolken piepen. En dan loer ik zowat naar haar. Zo stil mogelijk zodat ze niet wakker wordt. En dat is genieten.
Gewoon dat ze hier ligt. Aan mijn voeten. Lekker moe en voldaan, met nog een spatje modder in haar vacht.
Ik had nooit gedacht dat ze nog eens met ons naar het bos zou gaan om in de modder te spelen, dat ze haar kopje nog eens op mijn schoot kon leggen zonder dat ik er moest afblijven, dat ze me met een speeltje in haar muil zou begroeten als ik thuis kwam of dat ze in de ochtend vrolijk naast mijn bed zou staan kwispelen.
Het is bijna onbeschrijfelijk fijn zo. Voor even, want ik ga haar met evenveel plezier en trots straks weer bij haar baasje afzetten.
