Eerder deze week kreeg ik de vraag of bovenstaande foto echt is of dat het doek een bewerking is in photoshop. Een voor de hand liggende vraag in tijden waarin zowat elke idee digitaal tot stand kan komen natuurlijk.
Toch is er voor deze foto zo goed als geen photoshop aan te pas gekomen.
Een paar dagen voor deze shoot had ik een tip gekregen voor een stoffenwinkel in Antwerpen waar ik redelijk goedkoop aan een paar meter rode stof kon komen. Eenmaal thuisgekomen haalde ik enthousiast het glanzende stuk textiel boven en toonde het aan Joeri die me bijgevolg zéér bedenkelijk aan keek. Ik ben er nog niet helemaal uit of het vooral de stof was dat hem met afgrijzen vervulde (’t is niet dat hij ermee over de Meir moest wandelen hé) of het fotoplan dat duidelijk veel trial and error zou worden. In elk geval, op een sombere, kille dag stonden we op een veld waar aan de ene kant kinderen aan het mountainbiken waren en aan de andere kant een poging werd ondernomen tot autorijden. Omdat het eigenlijk maar een testshoot was, een flinke regenbui aan sneltempo onderweg was en we niet zo heel veel tijd hadden, had ik enkel een reflectiescherm voorzien om ondanks de afwezigheid van licht toch iets van detail in Mo’s ogen te krijgen. En daar gingen we dan. Ik lag languit op een jas in het gras terwijl Joeri zo’n 5 miljoen kansen kreeg om zijn doek-gooi-technieken te verfijnen. (jaja, valuable skills leer je bij DOGvision!) De foto is al een paar jaar oud maar misschien kom ik nog wel eens een beeld tegen van mijn lieftallige assistent… Dan zal ik jullie die zeker niet onthouden 🙂
Wat wel bijgewerkt is:
– algemene helderheid
– een snuifje extra contrast
– en geloof het of niet, een spatje extra vibrance.
Dit doek kwam trouwens onlangs weer boven water en gebruikt in de reeks “Rood“:
Het grote verschil in kleur ligt vooral aan het soort licht. Bij de eerste opname werden we bijna platgedrukt door het grijs in de lucht en had ik het reflectiescherm echt nodig om ook maar een hint van ogen te krijgen in Mogwai’s snoet. Bij de tweede foto kan je het licht niet meteen zien maar een vroege ochtendzon klaarde de lucht reeds op linksachter Mogwai. Een reflectiescherm aan de rechterkant, net buiten beeld, zorgt voor voldoende licht op Mogwai’s snoet. Daarbij had ik natuurlijk ook het geluk dat de sneeuw voor extra reflectie zorgde. Bij deze opnamen was Joeri trouwens in geen velden of wegen te zien en was ik genoodzaakt om Elastigirl-gewijs mijn eigen armen en benen in te zetten.
Nieuwsgierigen die nog een andere toepassing willen zien, ook op de Fenne-site (over natuurfotografie, reizen, illustraties en andere niet-hondse projecten) werd dit doek ingezet. Ook in deze reeks kwamen alle materialen, objecten en andere vreemde toestanden ter plekke tot stand — tot grote verwondering van een scoutsgroep die in dezelfde hangaar ‘Het Grote Tennisballenspel’ kwamen spelen. Cerieus naar een blik achter de schermen of hoe je een kortsluiting krijgt in een Border-brein? <Kijk HIER>
4 Comments
Supertof! En bij deze heb ik ook geleerd dat een reflectiescherm niet alleen voor zonnige dagen is!
Een blogpost over het gebruik van een reflectiescherm staat nog op de planning maar moest nog even wachten tot de sneeuwperiode gepasseerd was zodat de effecten van het scherm zeker duidelijk zijn (want sneeuw reflecteert ook natuurlijk).
Prachtig! Dat lijkt me een stiel apart, honden fotograferen. Wel een geweldig effect met dat doek.
Bedankt!