Eclips op bezoek

Dat ‘ kleine’ Wollebol nog eens kwam logeren stond al maanden op de kalender, inclusief uitroepteken uiteraard.

Omdat Eclips natuurlijk niet alleen met haar koffer in het station arriveert, spraken we met Julie af voor de overdracht in Antwerpen centraal. Het was een mooie vrijdagavond, opgeleukt met toeterende auto’s, dichtgeslibde wegen en dikke wolken uitlaatgassen. Zo halverwege het aanschuiven, kregen we de aanvraag om behalve B7B voor Eclips, ook dépanage aan onze diensten toe te voegen.
En zo geschiedde.
Julie, tegen haar wil fout geparkeerd op de Meir, kon wel een heldhaftige interventie gebruiken na een duel met een spijker van zo’n 8cm lang. Gelukkig waren er alvast een paar mensen haar te hulp geschoten en was een fietspomp onderweg. Julie kreeg extra rollend bureaumateriaal, een drankje aangeboden en instant een nieuwe band. En dat klinkt misschien als warm onthaal in Antwerpen, maar wie de Meir kent, kan stomverbaasd en diep bedroefd zijn dat slechts twee mensen hulp boden – alle twee winkeliers in de buurt.
En Eclips? Die bleef er gewoon cool bij 🙂

Iets minder zen was Eclips toen ze maar niet op de trein geraakte bij Julie. Ze trok vooruit, verbaasd dat we haar tegenhielden, keek om,… onthutst. Gelukkig liep ze al gauw weer vrolijk kwispelend mee, maakte het (drukke) pad voor mij vrij in de winkelstraten, legde haar kopje op mijn schoot in de auto en bleef zo heerlijk liggen tot we thuis waren.
Luid piepend stormde ze richting voordeur, waar haar gezang aan de andere kant beantwoord werd. Het was een euforisch weerzien, met alle drie onze doggies. Ravasz en Ziggy pakken dat nog rustig aan, maar Eclips en Mogwai renden als bezetenen door de tuin om pas weer binnen te komen wanneer hun tong over de grond sleepte.

Gewoontedier of slimmerik? Eclips slaapt nog steeds op dezelfde plek naast het bed (ookal gaat ze snachts soms wel even ergens anders liggen) en komt nog steeds elke ochtend naast mijn bed staan trippelen met weet-ik-het-wat in haar muil. Schoenen bijvoorbeeld. Heel handig wanneer je ze nadien niet terug kan vinden. Of speelgoed, dan is Mogwai ook meteen wakker.

Heel spijtig dat de zon niet even kwam meespelen tijdens onze boswandeling, maar het weerhield Eclips er niet van om naar aloude traditie ook een modderbadje te nemen, van de ene gracht naar de andere te lopen – en daarbij ook Mogwai meesleepte 🙂

Maargoed, met de modder tot achter haar oren stak ik ze maar snel even in de wasmachine:

Alleen zitten, dat vond Eclips maar moeilijk. Tijdens mijn fotosessie zat ze volgens Joeri nogal te zeuren. Hoorde ze was er beneden gaande was? Dat er hondjes waren? Of wilde ze zelf liever in de spotlights staan? De flitslampen, achtergronden en het poseren was ze in geen geval vergeten. Net als de andere doggies ging ze spontaan op de achtergrond liggen wachten op actie.

Maar proper wit blijven staat niet op Eclips’ verlanglijstje. Integendeel!

Een week vakantie mag dan fijn zijn, Eclips wilde even graag weer aan het werk, zoveel was duidelijk toen Eclips en Julie elkaar weer terug zagen. Wie het contentst was kan ik onmogelijk zeggen. Alle twee even zot. Hoewel Eclips wel beter kan kwispelen 🙂