Eclips op logé

– hierbij volgt, zo gedetailleerd mogelijk, speciaal voor Julie die liefst elk moment zou willen weten wat Eclips doet, een uitgebreid verslag van Eclips haar logeerpartijtje-

Dolgelukkig was Eclips toen ze plots doorhad dat ik daar in het station naast haar baasje zat. Ze piepte, klom half over de scooter en probeerde zelfs mijn schoot op te kruipen.
Ik zat er nochtans al even, maar zij lag nog rustig naar de voorbijgangers te kijken. Het zal vast mijn stem geweest zijn die ze herkende en waardoor ze plots opveerde.
Ze leek niet helemaal te begrijpen hoe ik daar zo ineens was en hield me nauwlettend in de gaten toen ik met Julie meeliep naar de trein.
De verwarring aan de andere kant van de lijn werd zo mogelijk nóg groter toen eerst Julie de trein op ging… en ik haar tegenhield.
Toen de trein wegreed keek ze me even aan; “En wat nu? Mijn baas is weg?!”
Gelukkig trippelde ze vrolijk met me mee richting tram.

Terwijl we daar rustig stonden te wachten, geraakte ik – niet geheel onverwacht daar- in (beleefd gevoerde) discussie met iemand. Een nogal ondoordachte grote bek die persé wilde uitvissen dat ik werkelijk bloedserieus ben als het gaat om het aaiverbod.
Eclips bleef er stoicijns onder, stapte onverstoorbaar de tram op en legde zich gedurende de hele rit rustig aan mijn voeten.

De oprit hadden we nog niet bereikt of Wollebol begon alvast een beetje te piepen. Terwijl ik vreesde dat ze misschien erg dringend moest, zette ze het piepen verder aan de voordeur. Daar, aan de andere kant, pikte Ravasz het geluid op, en reageerde meteen enthousiast met een al even vrolijke piep. Haastig zocht ik in het pikdonker naar de juiste sleuten aan die gigantische sleutelbos, terwijl die twee vrolijk doorheen de deur stonden te communiceren.
Eclips werd met open armen poten ontvangen, smeet zich eerst plat op de grond, om vervolgens lekker in de tuin te gaan rollebollen. Mogwai bleek de enige die even wantrouwig stond te kijken, blafte en wegdook. Maar dat duurde niet lang. Haar nieuwsgierigheid, en vast ook Eclips haar lieve snoet, won het van de onzekerheid. Niet veel later speelden ze heerlijk samen.

Na een fijne speelsessie, wat aan mijn voeten liggen dutten terwijl ik nog wat werkte, was het bedtijd. Niet helemaal zeker of ze ’s nachts het kot niet op stelten zouden zetten, kroop ik onder de wol. Helemaal blij dat Eclips er was, en met het prettige vooruitzicht van een boswandeling de dag erop.

Nog voor de nacht om was, besliste Eclips om me toch nog even te laten merken dat ze haar logeerpartijtje toch wel leuk vond. Een beetje zombieachtig schuifelde ik ’s nachts door het huis richting badkamer, met Eclips die vrolijk rond mijn benen sprong en piepte; “joepie, je bent wakker, hier ben ik!”Zoiets,… maar nee ik was dus niet wakker. Met een kleine aai over haar kopje, zocht ze toch weer haar favoriete plekje naast het bed op, en keerde de rust meteen terug.

Het was een stralende herfstzon- die bijna aanvoelde als zomer- die ons wekte. Wauw, heerlijk!
Na een klein ontbijt trok ik meteen mijn laarzen aan, grabbelde was koekjes bij elkaar, te weinig hondenlijnen en vertrok met de hele bende richting het bos. Herfst en weekdagen zijn niet zo populair bij wandelaars, dus met mijn meute hoopte ik op een verlaten bos. Tja niet met zo een weer natuurlijk. Al wie buiten kan zijn, ís buiten te vinden. Op het eerste pad botste ik meteen al op een koppel met een 12 jaar oude Newfoundlander. (Woefie of zoiets denk ik, schat van een beest). “Laat ze maar los hoor,”liet de vrouw vriendelijk weten, “de onze loopt ook los”.
Je kan je wel voorstellen waarschijnlijk wat voor explosie van energie dat was toen bij 5 honden de lijn uit ging en ze het verlossende commando kregen! De Newfoundlander stond er van op een afstand naar te kijken met een mix van nieuwsgierigheid en het gedacht dat het rariteitenkabinet het bos overnam.

Het was heerlijk in de warme zon. De doggies renden rond, speelden in de plas en zochten stokken- waarvoor ze soms ook gewoon worteld uit de grond trokken. Liefst van al was ik daar de hele dag blijven rondhangen, maar er was nog les te volgen natuurlijk.
Na de wandeling waren ze in elk geval voldaan. Ploften gelukzalig neer, met hun snoeten in het zonlicht dat door de ramen naar binnen viel. Nog een beetje nagenietend van hun plonzen en spetteren, en van de modder die ze stiekem in hun vacht mee naar huis namen.