Eerlijk gezegd, ik had niet verwacht dat ik ooit de sprong naar mirrorless zou maken. In geen 100 jaar. Ook al is het slechts een soort zij-sprongetje, een dwaalspoor misschien 🙂
Aan merkendiscussies doe ik niet mee, al mijn DSLR (digitale spiegelreflex) camera’s zijn van Nikon om de simpele reden dat de analoge Nikon net in promotie stond bij aanvang van mijn studie fotografie. Verder heb ik op geen enkel moment de behoefte noch de nood gevoeld om over te stappen naar een ander merk – tenzij dan bijvoorbeeld voor een action camera of drone. Nikon heeft een uitgebreide keuze aan lenzen, van relatief budgetvriendelijk tot duizelingwekkend duur en alles daar tussenin. Zoals jullie misschien nog weten, fotografeer ik bijna uitsluitend met prime lenzen, dus lenzen zonder zoom, met mijn 80-200mm als enige uitzondering. Na meer dan 15 jaar in het vak, ontwikkelde ik een manier van werken, een stijl, een modus operandus om bijna intuitief tot beelden te komen.
De soep van beginnersfouten.
Die werkwijze werd nu dus vlotjes overhoop gehaald door de komst van ‘de nieuwe’, maar in de eerste plaats natuurlijk door mijn eigen nieuwsgierigheid en ongeduld. Je kent het gevoel vast wel, die nieuwe camera vers uit de doos en al die mogelijkheden om te verkennen. Ik stond zo te trappelen van ongeduld om van start te gaan met mijn nieuw speelgoed dat ik me amper kon bedwingen om de batterij eerst volledig op te laden, laat staan de handleiding te lezen. Maar de tijd van geheugenkaart + batterij = klaar voor actie ligt achter ons. Tegenwoordig moet je ook de Bluetooth en andere fratsen eerst op punt stellen. Het menu en de knoppen die op mijn Nikon zo logisch en duidelijk zijn, zijn bij Fuji een soep. Geen enkele knop is eenduidig voor een welbepaald doel- behalve dan de aan/uit-knop. Mijn Nikon hanteer ik blindelings terwijl ik fotografeer en alle noodzakelijk functies hebben een knop op de camera. Bij de Fuji lijken die knoppen er te zijn maar de werking is blijkbaar afhankelijk van andere instellingen. Zo wil de ISO niet altijd doen wat ik vraag of zijn niet alle sluitertijden ten alle tijden beschikbaar. Hoewel de handleiding dan enige duidelijkheid verschaft, blijft het voor mijn old school ziel een warboel (en soms ook een bron van frustratie).
Het kantelbare beeldscherm is absoluut zalig, ideaal om vanuit een laag of net hoog standpunt foto’s te maken zonder plat op je buik in de modder te liggen. Je kan er zelfs voor kiezen om scherpstelling en/of de sluiter via het scherm aan te sturen. Het risico met een touch-screen- en dan vooral als je dat niet gewoon bent zoals ik- is dat je blijkbaar per ongeluk instellingen gaat veranderen. Zo had ik plots een reeks vierkante foto’s en even later een hele reeks in lage kwaliteit. Huh?
Aanvankelijk had ik het niet door en zat ik na het uploaden vertwijfeld naar mijn computerscherm te staren, mezelf afvragend waarom ik in hemelsnaam die camera had als de beeldkwaliteit die van een GSM niet oversteeg… Tot ik de resolutie checkte (en die op small stond)… Miljaar!
Op dat moment maakte ik alle foto’s ook nog in Jpeg om de simpele reden dat mijn computer de RAW-files niet kon lezen en ook mijn (officiële maar verouderde) versie van Lightroom ze niet kon verwerken. Terwijl ik bij mijn Nikon zeker redenen zie om in RAW te fotograferen, zeker voor klantenwerk, ben ik er bij de Fuji nog niet uit of het de moeite is. Of er zoveel meer info in de files zit en of Jpeg niet volstaat voor het soort foto’s dat ik plan te maken met deze camera. Gewoon al het feit dat ik nieuwe software moest aankopen, registreren, installeren en 101 extra stappen om een foto af te werken, deed mij bijna ontploffen van frustratie omdat ik gewoon even mijn foto’s wilde bekijken. Maar ik denk dat als je al een recentere camera hebt of bijvoorbeeld net van start gaat en sowieso alles nog moet installeren, dat zeker geen extra hindernis is. Het registreren en installeren ging eigenlijk heel vlot.
Beeldkwaliteit en lenzen.
Ik ben er op dit moment nog niet uit of de RAW files zoveel meer rauwe en bruikbare info bevatten dan de Jpegs, daarvoor zou ik de foto’s die ik in Jpeg + Raw fotografeerde eens goed moeten analyseren.
Behalve die instelling is het ontzettend moeilijk om de beelden niet te vergelijken met mijn geliefde werkpaard de D800. Nee, het is eigenlijk gewoonweg onmogelijk. De beelddiepte en kleurweergave kunnen op geen enkele manier tippen aan mijn geliefde Nikon. Vooral de grote hoeveelheid web-2.0-cyaan is een tikje ergerlijk.
Een ander, zeer belangrijk puntje dat ik nog verder moet uitzoeken in de bokeh. Met Nikon werk ik vooral met prime lenzen en vaak met het diafragma wijd open. Niet persé op f1.4 maar ik knijp het zelden verder toe dan f4. De lenzen die ik nu tot mijn beschikking heb zijn allemaal van Joeri- en die zijn aangeschaft met een heel ander doel en werkwijze in gedachte. Joeri wou bijvoorbeeld graag een compacte lens voor wanneer hij reist en dat werd de onwaarschijnlijk kleine maar handige pannekoekenlens. Mijn droom zou een f1.4 50mm equivalent zijn. Verder heeft hij ook nog een kitlens (zoom) en een groothoeklens 10-24mm f4.
Geen van die lezen heeft de optie tot een echt groot diafragma dus ik weet ook niet of de zachte bokeh waar ik normaal zo op gesteld ben, tot de mogelijkheden behoort bij deze camera. Mijn oog viel op een 35mm objectief (vergelijkbaar met een 50mm op fullframe) maar de 1.4 versie is luid, traag, duurder en niet weather sealed terwijl de snelle, kleinere, weather sealed versie een f2 is. Een tweestrijd en ik ben nog niet van plan om meteen knopen door te hakken gezien er geruchten rondgaan dat er nieuwe lenzen zouden aankomen, ook van andere fabrikanten. Maar dat er nog een extra lens aan komt is wel zeker.
Op onderstaande foto’s is op een minuut tijd het licht heel anders, maar toch een voorbeeld van Nikon vs Fuji. Hoewel ik hoop dat ik in de toekomst een keuze ga kunnen maken in plaats van beide camera’s mee te nemen, plan ik wel een paar vergelijkende beelden te schieten.
Video.
De videomogelijkheden van deze camera waren één van de belangrijkste motieven achter mijn keuze. Mijn Nikon kan video opnemen maar zonder enige vorm van stabilisatie of extra functies. De Fuji stabiliseert en heeft opties tot slow-motion en kleurprofielen. Het is nog wat uitzoeken hoe alles werkt maar ik ben er nu al helemaal weg van! Het enige nadeel is dat wanneer je veel filmt, de camera snel warm loopt en de batterij ook redelijk snel aan kracht verliest. Ik ben gewoon dat ik met mijn Nikon een week kan reizen zonder de batterij op te laden, na een lange middag shooten met de Fuji heeft hij alweer honger.
Wat me voorlopig nog niet gelukt is, is video opnames maken via de Bluetooth (dus met aansturing via de GSM). Om één of andere reden lukt dat met foto’s redelijk maar vanaf ik video wil selecteren, gaat de connectie verloren.
Recht naar de GSM.
Terwijl de connectie voor live view fotograferen het soms laat afweten, werkt de optie om foto’s meteen op je smartphone te downloaden wel feilloos. Shoots werk ik enkel af op mijn computer maar toch vond ik meteen een doel voor deze optie: social media! Op @DOGvision deelde ik bv een aantal slow-motion filmpjes in de Reels en foto’s recht uit de camera in stories. De Fuji camera heeft ook de optie om meteen in het juiste formaat (16:9) te fotograferen zodat je beelden meteen perfect kan opnemen voor stories. Toch wel plezant en zeker ook doeltreffend om je typische beeldtaal of een kijkje achter de schermen wil tonen mét een goede beeldkwaliteit. Het geeft ook de kans om sneller te werken dan wanneer je eerst alles via de computer moet laten verlopen. Voor sommige beelden of momenten is een perfecte afwerking immers niet belangrijk.
Een voorlopige en voorzichtige conclusie.
Op dit moment denk ik er nog niet aan om een fotosessie voor klanten met iets anders te fotograferen dan mijn Nikon. Die camera is sterk, betrouwbaar, levert sublieme kwaliteit en ik ken hem door-en-door. Het is dan ook van belang te onderstrepen dat de Fuji lid werd van onze club om een heel andere reden: flexibiliteit, gewicht, kantelbaar scherm en video en aan die specifieke verwachtingen voldoet hij meer dan ik had gehoopt. Het belangrijkste dat ik nu hoor te doen is vooral veel oefenen. Elke dag opnieuw op stap gaan met die nieuwe camera, instellingen testen, limieten opzoeken en vergelijkingen maken om zo ook met dit toestel een band op te bouwen tot het punt dat we zonder gemor en gepruts in het menu kunnen samenwerken.
… Krijgt zonder twijfel nog een vervolg 🙂
Materiaal:
Fujifilm x-t4, ik koos de zilvere versie omdat die me het meest aan mijn vintage Canon doet denken.
Fujinon 27mm f2.8
Fujinon 10-24, f4
