Een terugblik op 1 jaar Zweden

Vandaag, 18 december, is het International Migrants day. De ideale dag om terug te blikken op 1 jaar Zweden.

Een jaar in Zweden. Driehonderdvijfenzestig dagen die vlot voorbij gevlogen zijn.
“We bekijken het hele plan na 1 jaar, “ besloten we bij onze verhuis. Een jaar geleden, en al volop winter in het noorden, pakten wij -stelletje kwieten- onze valiezen en verhuisden we naar Zweden. Eigenlijk een beetje te vroeg. Ik had net mijn stage afgerond (en had mijn punten nog niet eens) en ook ons papierwerk was nog niet rond. Maar ik wilde geen dag langer wachten omdat ik aanvoelde dat onze tijd met Ziggy bijna op was. Ik wilde absoluut dat ze de nog mee kon verhuizen, dat ze de sneeuw zou zien waar ze haar hele leven zo dol op was, dat ze zou zijn waar wij ook zouden zijn. De rest moest maar wachten.

De dag van onze aankomst sneeuwde het. Een dik pak verse winterpracht lag op ons te wachten. De doggies wisten niet waar eerst snuffelen, rollen en huppelen. Zo vrolijk waren ze. We maakten snel het vuur aan om het huis op te warmen en maakten ons klaar voor de donkere winterweken met lichtjes en kaarsen, lekker eten en dagelijkse sneeuwwandelingen. Het knagende gevoel dat het afscheid naderde werd bevestigd toen we op 4 januari bij de dierenarts het verdict kregen: Ziggy had een bottumor, we moesten ons liefste meisje laten gaan. Nooit heb ik een moeilijkere beslissing moeten maken. Nooit eentje die definitiever was. Maar het was het enige juiste dat ik kon doen.

Januari. Het licht besloot het stilaan weer over te nemen van de duisternis en de dagen werden opvallend langer. Maar mijn verdriet werd er niet lichter op en ook Ravasz en Mogwai liepen er een beetje verloren bij. We entertainden hen met wandelingen, spelletjes en lekkers maar de weegschaal leek uit balans. Mogwai werd een echte plakhond. Ze volgde me tot op het toilet en verloor me geen moment uit het oog. Ze probeerde Ravasz uit te dagen om te spelen maar die had nood aan zijn rust en heel veel knuffels. (Ziggy is altijd zijn beste maatje geweest, tot ze een beetje stroevere knoken kregen sliepen ze altijd samen in hun mand of op de zetel.) Ik had afleiding nodig en zapte van Netflix naar google. Herplaatsingssites, dierenasiels, tweedehandszoekertjes,… overal waar er honden waren die op zoek waren naar een baasje. Na heel veel wikken en wegen besloten we Oona te adopteren. Een beetje vroeg vond ik zelf, maar met reden. Ziggy en Mogwai konden elkaar goed verdragen maar zijn nooit echt close geweest. Mo hangt meer aan Ravasz. En toch greep het plots wegvallen van Ziggy haar enorm aan. Ik bedacht me dat ze steeds met andere honden samen geleefd had: Ziggy, Ravasz, Eclips, Hummer en een heleboel logeerhondjes. Hoe het met Ravasz verder zou gaan, daar hadden we geen idee van, maar we wilden vooral niet dat Mogwai alleen zou achter blijven. Dus startte de zoektocht naar een leuk hondenvriendje voor Mo.

Oona kwam uit Bosnië maar zou begin februari in Nederland arriveren. Vanuit Zweden reden we door de donkere nachten en besneeuwde banen richting Nederland waar we doodop maar super nieuwsgierig ‘ons’ hondje gingen opwachten. De hele rit waren we namen aan het zoeken en een beetje nerveus aan het bedenken hoe ze zou zijn. En dan was het zover. Puppemie was een stuk kleiner dan ik eerst dacht. Onzeker ook, maar super speels en vriendelijk met de andere honden. Na een leuke speelronde met de andere hondjes nam haar in de auto op mijn schoot richting België waar ze in onze tuin kon kennis maken met Mogwai en Ravasz. Die eerste kennismaking verliep moeizaam maar niet dramatisch. Oona was onder de indruk van Mogwai’s intense blikken en Mogwai wist niet goed wat ze met dat kleine ding moest aanvangen. Op dag 1 beging Oona haar eerste doodzonde door Ravasz zijn eten te proberen stelen dus ze had al snel door dat ze niet met zijn voeten moest spelen. Toch zagen we al snel een positieve evolutie. De doggies zochten toenadering en Oona leerde snel. Na 2 weken speelden de twee jonkies alsof ze elkaar al jaren kenden dus reisden we met z’n allen terug naar het noorden.

Terwijl in maart de lente al van onder het zware deken van de winter uit kwam in België, winterde het nog volop hier in Zweden. Ziggy’s 15e verjaardag passeerde zonder haar- en voor het eerst ook zonder mijn moemoe die net voor Kerst was overleden en die net als Zigje op 15 maart jarig geweest zou zijn. Maar net zoals ik hoopte, hield die kleine ukkepuk me goed bezig. De zindelijkheidstraining ging niet zo vlot en ze had natuurlijk ook gewoon nog superveel te leren. Daarnaast werkten we naarstig verder aan ons huis. Na de living en de keuken kreeg ook de gastenkamer make-over en wilde ik van start gaan met mijn werkkamer maar het was de tuin die dringend wat aandacht nodig had om klaar te zijn voor een nieuwe lente. Tegen het einde van de maand piepten de eerste kleine bloemen uiterst voorzichtig boven de sneeuw uit die langzaam maar zeker weg smolt.       

Toch kwam de laatste sneeuw pas in april. De Zweden vloekten en vonden het hoog tijd voor de lente. Echte lente en zonneschijn. Ze zouden er nog tot ergens in mei op moeten wachten 🙂 Dit jaar hadden we twee lentes. De eerste in België tijdens onze roadtrip van Zweden door België (voor een tentoonstelling), richting Oostenrijk (voor Joeri zijn werk), nog even langs Praag in Tsjechië en dan weer naar Zweden. In mijn reistas zaten nog wollen truien en warme sokken, dus ik smolt bijna weg onder de warme Belgische zon. Mijn armen waren knalverbrand en ook mijn neus zag vuurrood na een workshop buiten. Ai ai ai! En met die rode clownsneus arriveerde ik weer in een pre-lente Zweden. Terwijl in het zonnige zuiden de bloemen reeds bloeiden en geurden, stonden hier net de eerste knoppen aan de berkenbomen trappelend te wachten om te exploderen in de zon.
  

Toen in mei duidelijk werd dat de winter zich definitief over gaf aan de lente bekroop een nostalgisch gevoel me. Ik wilde de stilte van de winter nog niet achter me laten of die gezellige truien opbergen. Het felle lentelicht en de geelgroene tinten deden me verlangen naar de kleur van ijs en dor gras ( en de afwezigheid van insecten en hooikoorts). Maar het was mijn eigen tuin die me al snel wist te overtuigen van de schoonheid van het nieuwe seizoen. Want die tuin, die zag ik pas voor het eerst in lente-tenue. En wat een pracht. Struiken die ik eerst maar saai groen vond, droegen plots een overweldigende hoeveelheid heerlijk ruikende paarse en witte bloemen. Wauw! Voor een keer kon ik net zoals de doggies gewoon buiten lopen om eens wat te gaan snuffelen in de tuin. Zo zalig!

Terwijl wij onze eerste lente beleefden, ging in Zweden een soort van midsommar-marathon van start. Terwijl we al maanden zo goed als geen mens tegen kwamen, leek het hier plots de werkplaats van de kerstman. IJverige Zweden fixten alles wat los en vast zat, maakten plannen voor het ultieme zomerfeest en waren plots druk druk druk. We vonden het best grappig maar schoven met plezier aan voor ons eerste echte midsommar feest bij vrienden thuis. Lange tafels, vele vrienden, samen bloemen plukken en (zoals ik me heb laten vertellen) onder een loodgrijze hemel en regen die met bakken uit de lucht viel.
En midzomer wil natuurlijk ook zeggen dat de zon nauwelijks onder gaat en dat we licht kunnen opslorpen voor de rest van het jaar. Vaak trok ik tijdens de zonsopkomst nog snel naar buiten voor een reeks foto’s en kroop ik nadien pas mijn bed in. De uren ‘lelijk licht’ sliep ik dan. Eind juni trokken we opnieuw naar België voor een kort bezoek met als hoofddoel de mastertentoonstelling van de afgestudeerden van Sint Lukas Antwerpen. De meest gestelde vraag toen was: “Wat doe jij daar nu de hele dag?” – alsof ik enkel door de bossen loop. Misschien lijkt dat soms wel zo als je mijn foto’s ziet of een blog leest. Toch ziet ons leven er hier niet zo anders uit dan dat van eender wie die verhuist of welja, gewoon leeft. Eerst en vooral kreeg het huis enorm veel aandacht. Kilometers behangpapier moesten we verwerken, kamers schilderen en inrichten, meubels verhuizen, papierwerk regelen, de tuin aanpakken en alles wat daarbij komt kijken. Sommige dingen zijn nieuw en daar klungelen we dan mee zoals het riet op het meer. Uren en uren spendeerde ik op het ijs om dat dorre riet te temmen maar die noeste arbeid bleek al snel niet te volstaan eenmaal de zomer zijn intrede deed. Daarnaast kreeg DOGvision deels een andere invulling en studeerden we natuurlijk heel wat uren Zweeds.

In juli en augustus gingen voor ons de drukke maanden van start met bezoek van vrienden en familie, feestjes en deadlines. Stilaan kregen we ook iets kortere dagen en weer echte nachten. Dankzij vrienden die we hier leerden kennen, kwamen we in contact met een lerares Zweeds. Een gepensioneerde maar actieve dame die vroeger nog SFI gaf (Swedish for idiots immigrants) en die dus perfect wist hoe ze twee Belgen Zweeds kon doen spreken. Want de taal, die slabakte. We oefenden en oefenden maar boekten weinig tot geen vooruitgang. Telkens iemand me iets vroeg of zei ging mijn hoofd *blanco*. De meeste Zweden wilden ons maar al te graag in het Engels verder helpen, wat super lief is natuurlijk, maar wat niet helpt als je een taal onder de knie moet krijgen. Met onze juf kwam daar eindelijk verandering in!

Eind augustus pakten we zelf onze reiskoffers in en maakten we een wondermooie road trip door Noorwegen. De fjorden, de kust, magnifiek allemaal, maar ik moet bekennen dat de echte kriebel pas opborrelde toen we meer naar het noorden trokken naar daar waar de herfst reeds zijn intrede had gedaan. Waar donkere wolken dreigend boven de fjorden hingen en ik me lekker kon weg steken in mijn kanariegele regenjas. Toch was het ook die regen die ons op een bepaald moment deed besluiten om de grens naar Zweden weer over te steken, richting de zon en een achter uitzicht dan ruitenwissers. Bij de eerste de beste supermarkt in Zweden kocht ik (voor het eerst, echt waar) een zak schepsnoep en aten we wortelpuree uit een plastic tube (yup het is even vreemd als het klinkt).
Hoe gek het ook klinkt,  Zweden weer in rijden voelde meteen aan als thuis komen ook al waren we nog honderden kilometers van huis en zijn we nog altijd vreemdelingen.

September voelde aan als een magische maand. De vroege herfst, paddenstoelen overal, heerlijk frisse lucht en prachtig licht. Steeds weer moet ik denken aan die twee maanden die ik in 2015 in Zweden doorbracht en die eigenlijk heel deze verhuis, heel dit avontuur in gang hebben gezet. De bossen die van groen langzaam over gingen in goudgeel en oranje en de rust die terug keerde nu alle toeristen weer vertrokken. Genieten! Van de regendagen maakten we gebruik om die werkkamer af te werken, het hout aan te vullen en 101 andere klusjes af te werken. Wanneer de zon weer van achter de wolken kwam, plukten we appels- want zelfgemaakte confituur of appelmoes smaakt toch altijd een beetje lekkerder.

Oktober bracht met langere nachten en hier en daar wat ijs tegelijk rust en spanning- en natuurlijk ook dat verdomde jachtseizoen. In de stad, op een uurtje rijden, volgde ik een cursus keramiek- en ik ben verkocht tot de derde macht!De creaties zijn scheve toestanden met veel te dikke wanden enzo, maar iets creëren met mijn eigen handen is wat ik het liefst doe. Een ander plezant en welkom neveneffect is dat op die 5 lessen ook mijn Zweeds een enorme boost kreeg. Jammer genoeg kregen we op het einde van de maand slecht nieuws: ons beste hondenvriendje Perro (de hond van mijn papa) had een bottumor (en dat terwijl hij eigenlijk een reisje naar Zweden had gepland). We hadden vaag het idee om in november naar België te reizen maar met Ravasz zijn gezondheid beslissen we pas last-minute, Na een reeks bloedproeven en overleg met zowel onze Zweedse dierenarts als die in België, leek het dat Ravasz een reis naar België aan kon. Ik maakte me wat zorgen, niet zozeer omwille van zijn toestand op dat moment maar omdat zijn tijd in theorie reeds op was en de symptomen elk moment weer de kop op kunnen opsteken. Vorige herfst wisten we niet of hij de lente zou halen, in de lente wisten we niet of hij de zomer zou door komen en of hij nog mee op vakantie zou kunnen. En nu weten we helemaal niet wat er komen zal. Elke dag is een geschenk en zo leven we. Het brengt onzekerheid mee maar tegelijk ook vreugde. Het is moeilijk plannen. Deels omdat we natuurlijk rekening moeten houden met hem, deels omdat ik niet te ver vooruit durf denken. Ik wil genieten en hem de beste oude dag geven die mogelijk is. November was een woelige maand met afscheid van Perro, etentjes, afspraakjes met vrienden en familie, het zinefest,… een ware rollercoaster. Hoewel Joeri vooral niet kon wachten om terug naar Zweden te rijden, vertrok ik met gemengde gevoelens weer. Ik verlangde enorm naar de rust en de stilte. Naar de meren, het ijs, de sneeuw. Tegelijk is het moeilijk afscheid nemen van de mensen die je graag ziet, van de energie van Antwerpen en alle mogelijkheden die het stadsleven heeft. Ik heb er met volle teugen van genoten maar merkte ook dat ik er zelf vaak van in overdrive ging. Ik struikelde over mijn gedachten, rende heen en weer, probeerde veel teveel op 1 dag te doen en werd knetter van het verkeer.

Ondertussen naderen we opnieuw de feestdagen, proberen we zoveel mogelijk gebruik te maken van de weinige uren licht die de dag hier geeft en startten we met alweer een nieuwe ruimte die een opknapbeurt nodig heeft. Terwijl ik zit te typen steekt Joeri vlijtig behangpapier af en de doggies liggen bij mij te slapen. Ja, dat jaar is voorbij gevlogen en ook al zijn er momenten dat we gefrustreerd geraken door ons onvermogen om ons uit te drukken of dat we geen idee hebben hoe of waar we iets kunnen vinden of kunnen we onze haren uitrukken omdat 1 of andere *** onze superbelangrijke papieren ergens op een bureau heeft laten liggen,… We vragen het elkaar wel eens: ”Wil jij terug naar België?” Maar het antwoord is voorlopig Nee! Ik ben steeds blij om in ons vroegere thuisland te zijn. Om met vrienden af te spreken, lekker ste eten dat we hier niet kunnen vinden en de taal te spreken die ik door en door ken (ok, ik geef toe, op DT-toestanden na). Mensen vragen ons wel eens of het nu allemaal definitief is. Of we nooit meer terug keren. En ik weet het niet. Geen van ons twee weet dat. Misschien denken we er binnen 5 jaar anders over en zijn we die stilte beu. Of haten we de sneeuw. Of kunnen we hier toch niet aarden. Dat kan. er kan zoveel in een mensenleven gebeuren waar je geen vat op hebt, maar op dit moment in ons leven willen we hier zijn samen met de doggies. België en Antwerpen blijven steeds een deel van ons ook al kunnen we er momenteel niet leven. Ik kan moeilijk voor Joeri spreken, maar voor mij voelt dit niet als een ‘nieuw’ leven. Ik verhuisde gewoon een beetje verder dan een gemiddelde Belg zou doen. Ik was niet op zoek naar een ander leven of een andere invulling van mezelf. Ik had in eerste instantie nood aan vrijheid en rust. Aan natuur. Aan kunnen rondzwerven zonder overal verbodsbordjes, wielerterroristen, kwebbeltrezen en boswachters tegen te komen.

Maar op deze internationale immigrantendag kregen we toch eindelijk de langverwachte brief in de brievenbus met ons persoonnummer. Dat is zo’n beetje als de gouden sleutel van de hemelpoort. Maar dan zonder rijstpap en al zeker geen gouden lepeltjes. Wel met kaneelbroodjes, Lussekatter en fika. Dus vandaag is het feest. Met een beetje glögg, gezellige hondjes en een massa oud behangpapier. Hoera!

Zo, dat was een hele brief he. Moest je nog vragen hebben of andere nieuwsgierige kriebels, laat gerust iets weten. Ik bijt niet. Of toch nauwelijks 🙂