Een Ziggy- update

Altijd hartverwarmend om te merken dat jullie aan men kleine Zigje denken. De laatste tijd krijg ik vele vragen over Ziggy’s gezondheid en hoe het nu met haar gaat. Het is reeds een half jaar geleden dat ik een boebel op haar poot ontdekte en meer dan een jaar geleden dat haar heup uit de kom geraakte na een stom ongelukje in het bos. Die boebel, die wordt regelmatig gevoeld om te zien of ie niet groeit maar voorlopig is dat niet het geval. Elke keer we de dierenarts passeren verplicht ik hem gelijk om ook nog eens alles te checken 🙂 We stonden op het punt een afspraak te maken om het toch te laten weg halen,… maar hebben ons toch weer bedacht na overleg met de dierenarts. Uit de punctie kwam niets speciaal naar voor, de boebel lijkt niet te groeien, gezien haar leeftijd (13,5) is de narcose een risico en bijkomend is ook de locatie problematisch. Het is op haar poot, net op een plek waar er zeer weinig huid is. Moesten ze wat wegsnijden zou het een zeer moeilijke wonde worden. Al die factoren samen hebben ons laten beslissen om voorlopig niet te opereren en haar gewoon happy en vrolijk van zomers zonnige dagen te laten genieten. De heup van Ziggy is prima genezen na een paar weken gemobiliseerde poten, medicatie, rust en zwemlessen maar haar spieren hebben we nooit meer zo sterk gekregen. Ik doe oefeningen voor haar achterpoten, hou haar in beweging en ze gaat regelmatig zwemmen. Van de dierenarts krijgt ze om de paar maanden een dosis anabolen om de spieren extra te helpen. Ze gaat niet meer zo snel, niet meer zo lang en echt ravotten houdt ze voor bekeken, maar ze heeft nog wel zeer veel plezier in de wandelingen en spelletjes die we samen verzinnen — vooral als ze goed kan snuffelen of koekjes verdienen. Ook poseren voor de foto staat zonder twijfel in haar top 3 van meest favoriete activiteiten. Wat we zeer recent wel ondervonden is dat ze nagenoeg potdoof is. Dat ze niet goed hoorde weten we al langer, maar dat ze zo goed als in stilte leeft, bleek pas toen ze op reis compleet uit haar dagelijkse routine was en niet altijd goed kon volgen wat we bedoelden. Haar even bij ons roepen op wandeling is onmogelijk, commando’s verstaat ze enkel als we goed luid roepen, het licht genoeg is zodat ze kan ‘ liplezen’ of als we met gebaren werken. –Ik ben nu zeer content dat ik bij zowel Zig als Vas zeer veel met handgebaren werk. Het is met momenten de enige manier van communiceren. Mo gaat er de komende maanden nog heel wat mogen inhalen! En hoe we ondervonden dat ze echt niet doet alsof? De totale afwezigheid van enige vorm van reactie bij het schoonste woord ter wereld (volgens Ziggy): ETEN! (bedenk bij dit woord toeters, fanfares, vuurwerk en confetti) Vroeger fluisterden we het woordje wanneer het etenstijd was, nu kunnen we luid roepen en madam kijkt nog niet eens op. Tot ze beweging merkt in haar omgeving, dan staat ze nog sneller dan de Roadrunner aan haar eetpot! Ze kan bijvoorbeeld zo aan Ravasz zijn houding aflezen of hij zich druk maakt om de deurbel, de buren of het Beste Moment van de Dag is aangebroken. Feilloos, werkelijk. Verbluffend. Leven met een oudere hond is niet zo evident. Ik maak me sneller zorgen. Elke keer ze niet aan de voordeur staat te kwispelen wanneer ik thuis kom, loop ik het huis af om haar te zoeken–> ze heeft me dan gewoon niet horen thuiskomen. Ook wandelingen, zowel de afstand als het tempo worden afgestemd op haar behoeften en kunnen. Haar vacht wordt moeilijker te onderhouden. Maar er is geen reden te bedenken dat ik dit deel van haar leven niet samen met haar wil doorbrengen. Zij is steeds mijn lieve, trouwe en levenslustige kameraad geweest en nog steeds. Geen haar op men hoofd dat eraan denkt om die kwaaltjes of hindernissen problematisch te vinden. Of teveel werk. Of niet de moeite. Ik steiger (en zou gerust bijten!) wanneer mensen me zeggen dat een hond een hypotheek legt op men leven, dat ’t toch maar nen ouwen hond is. En nog een hoop onzinnigheden die ik het zelfs niet waard vind om hier met woorden te benoemen. Elk moment samen met men Ziggy is me dierbaar en waardevol. De intense band die je hebt met een oudere hond is niet te vergelijken met de vrolijke liefde voor bijvoorbeeld een pup. Al die jaren samen, al die gedeelde herinneringen, mooie momenten, tranen van vreugde of verdriet, het wederzijdse begrip en eigengemaakte gekke gewoontes,…. onbeschrijfelijk. Kostbaar. De tijd staat natuurlijk niet aan onze kant, dus ik wens niet zozeer nog heel erg veel tijd samen – hoewel ze van mij gerust 25 mag worden!- maar wel dat zij vooral nog een fijne, warme, gezellige, lekker ruikende, met koekjes gevulde oude dag mag hebben :-). ]]>