Stilletjesaan laten we Ziggy weer meer en meer rondhuppelen onder ons wakende- en overbezorgde- oog. Elke keer Mogwai langs loopt, zich wil haasten, of een gek moment krijgt, krijgen we al een klein stresske. Een beetje onozel natuurlijk want ze moet vooral weer proberen spieren op te bouwen en een normaal en vrolijk hondenleven hebben.
Voor die spieren gaat ze nog steeds zwemmen in het hondenzwembad, en laten we haar meer en meer wandelen in combinatie met steroïde- inspuitingen. Of dat laatste effect gaat hebben is nog onzeker. Ik zie alvast nog niet meteen een bodybuilster in een pelsje paraderen 🙂
Naar het bos ging Ziggy nog niet mee – schrikkepieten zijn we, ik weet het- maar de kleine wandeltoer loopt ze al los mee, en wat is ze daar blij om! Niets zo irritant als een baas die aan de lijn hangt als je ergens privé wil zitten (you know) of eens lekker wil rollen in het vers gemaaide gras, nee dan véél liever los en lekker lenteluchtjes opsnuiven en stiekem konijnenkeutels verorberen, ha!
