Het kriebelde. Het kriebelde onvoorstelbaar hard om na een paar drukke zomerweken de auto in te springen voor een kampeerweekend met de doggies. Waarnaartoe? Dat maakte eerst niet zo heel veel uit maar we besloten een nieuwe route uit te testen en een nieuw landschap te verkennen: Flatruet.
Op het kaartje hieronder kan je zien waar in Zweden het ongeveer ligt (de rode punaise):
We profiteerden van de zomeravonden die nog lang licht zijn om de eerste avond nog een heel stuk naar het noorden te rijden. De banan waren rustig zoals normaal tot we plots in Rättvik in de file stonden. Nuja plots, onze GPS had het reeds aangegeven maar zo gewoon aan deze rustige banen gingen we uit van een fout in het systeem. File in Zweden, op een avond, komaan he!? Maar nee de GPS wist zoals altijd veel meer dan wij. Er was immers een summer cruising aan de gang, een typisch Zweeds fenomeen denk ik. Ik denk dat bijna elk zichzelf-respecterend-dorp een raggara- avond heeft waarbij eigenaars van oude, en vooral Amerikaanse wagens, door het dorp cruisen. Heerlijk om te zien! Meestal zijn er die avond ook bands die optreden, marktkraampjes en meer volk op straat dan je voor mogelijk houdt. Op de logische zero-tolerantie voor alcohol na zijn de regels vaak wat soepeler (gordels, luide muziek, …) en hangt er een geweldig fijne maar gemoedelijke sfeer. Vorige zomer kon ik trouwens eens een rit mee, superleuk!
In het holst van de nacht arriveerden we via een hobbelige bosweg op onze eerste bestemming. Een natuurcamping aan een meer. Omdat het de vorige keer geen probleem was, parkeerden we ons vlak aan het water, werden gewekt door een paar heerlijk verwarmende zonnestralen die nog net een paar verloren wolkjes boven het meer wegjaagden. Eenmaal we onze 2 ogen open hadden, merkten we het bordje op: campers niet toegelaten. Oeps!
Snel verplaatsen we de camper een klein stukje verder om daar verder wakker te worden.
Na wat languit geeuwen, een polarbroodje met chocolade en een ommetje met de doggies waren we weer klaar voor de volgende rit. En het was er eentje om nog lang te koesteren. Eerst en vooral merkten we op hoezeer het landschap veranderde. Waar bij ons de dennenbomen nog fier naar de wolken grijpen, werden ze hier steeds kleinder en verdwenen ze zelfs nu en dan volledig uit het zicht. Daarbij betraden we ook duidelijk rendier-land. Of Sami-land eigenlijk want het meest Zuidelijke Sami-dorp bevindt zich reeds in noord-Dalarna en de Sami zijn voor zover ik weet de eigenaars van zowat alle rendieren. Een deel van de rendieren die we tegenkwamen droegen zelfs halsbanden in verschillende kleuren.
Naarmate we verder trokken, werd het landschap steeds ruiger maar tegelijk ook transparanter. We konden onze blikken steeds verder over de horizon laten glijden tot we plots- ja zo voelt het wel- zover als we konden turen, geen boom meer konden waarnemen. Oh wat had ik graag de nacht doorgebracht op deze uitzonderlijke plek! Om dan de opkomende zon van achter de bergen langzaam over de vlakte te zien schuiven. Maar helaas: geen sanitair, geen optie voor ons 🙂
En dan net zo plots als ze verdwenen, staan de bomen er weer vrolijk in de wind te neuriën.
Tijd dus om wat wild sanitair op te zoeken en de deur gewoon lekker open te laten staan. Welkom muggen aller landen! (Nee, niet echt maar je moet iets over hebben voor een beetje uitzicht he.)
Een zon die langzaam beging te zakken, dat wil zeggen: tijd om een slaapplek te zoeken! We probeerden tal van zijwegen. Of toch wat de GPS als een weg aan gaf maar in realiteit een overgroeid bospad bleek. Of bijna onzichtbaar was. Of zodanig wild ging dat we dachten dat onze schokdempers het zouden begeven.
Maar dan plots arriveerden we dan toch op een magnifieke open plek met een uitzonderlijk zicht op een meer met tal van eilanden.
Een ondergaande zon wil ook zeggen: kampvuur en muggen-check voor de honden. Oona leek gelukkig niet zoveel last te hebben maar Ravasz is meestal de pineut en ook Mogwai had deze keer verschillende beten. Omdat zeker Ravasz behoorlijk lastig kan zijn van dat gekriebel, probeerde ik het leed nu te verzachten met de Bite & Itch relief Spray van Organic Oscar.
Een heerlijk knetterend kampvuur met net genoeg rook om de muggen weg te houden, een simpele boterham en het ideale gezelschap van onze 3 doggies… meer hebben we niet nodig om intens gelukkig te zijn. Laat de zon maar lekker gaan slapen, ook wij rolden ons op onder onze dekens om een nieuwe dag tegemoet te dromen.
En die nieuwe dag kwam met een heerlijke warme streling van de zon en een helderblauwe hemel. Zo traag als we konden werden we waker om ons dan nog een hele tijd in de zalig warme zonnestralen te wentelen.
– of toch warm naar onze normen :-). Ik hou vooral van die warmte die niet gaat plakken noch branden op je vel maar die zacht kriebelt als een lieve zoen van de zon.
Vervolgens was het tijd voor de terugrit via een indrukwekkende dam, wegen met rendieren en een dorp waar elk huis wel een prachtig glasraam leek te hebben- iets dat je hier niet zo vaak tegen komt trouwens. En stilletjesaan werd het ook weer wat drukker en werd de afstand tussen de dorpen korter.
Dag ruwe vlakte, dag Sami-vlaggen, dag grasperkjes boven op daken en hallo Nederlandse campers (Joeri mistte ze al zei hij en plots zagen we de ene na de andere dus hij mag van mij geen wensen meer doen!) en hallo hoge bomen.
Deze enge/grappige/… madam kwamen we trouwens tegen net toen we de grens van Jämtland naar Dalarna weer overstaken. De hilariteit van de mix van werktuigen met pastieken neppigheden op een pop met poedelkapsel ontging Mogwai trouwens volledig. Ze bekeek de madam even met een frons maar had snel door dat die stok niet voor haar was. Dan maar even poseren voor een koekje!
(en +1 muggenbeet door op blote voeten buiten te lopen).
Fijne zomer nog!
2 Comments
Pingback: #TongueOutTuesday (33) – DOGvision
Pingback: Fenne.be | Flatruet, Jämtland (Sweden)