Oh wat was Oya ongelukkig toen ze die gele zwemvest aan kreeg. De hele rit naar de Ardennen was ze de nieuwsgierigheid zelve. Haar altijd-positieve- ochtendvibe kreeg met de komst van dat gele onding dan ook een onvoorstelbare deuk. Tien volle minuten bleef ze sip naast de auto staan en ik vraag me af of ze zich nu een gekke hond voelde of ze geel gewoon niet haar kleur vond.
Misschien vond ze de rode vestjes die de andere honden aan hadden wel véél cooler… Maargoed, als je puber én half poedel bent kan de wereld soms niet te begrijpen zijn.
Het leek wel even of ze het dan toch accepteerde… misschien had ik me vergist… misschien krijgen haar onhandige puppypootjes het voordeel van de twijfel. Zo’n 30 meter na de start… PLONS! het water in. Gelukkig hadden we de ideale kajak voor honden en kon ik ze met het vest moeiteloos weer in de boot heffen – het helpt natuurlijk ook dat ze vederlicht is, ik zie het me niet doen met een Newfoundlander.
“Joepie, ik ben gered!” liet ze me met een opgeluchte vlaag van spetters weten net voor ze kleddernat op men schoot kwam zitten.
Dus ja,… ondertussen 35 meter ver en al een natte broek, nat shirt en een bril vol spetters.
Nog 24965 meter te gaan!
Mogwai heeft al iets meer zeemanspoten dan Oya en zat ongeveer de hele tocht rustig vooraan de richting aan de wijzen. Ze werd dan ook toch Mo Winslet gedoopt.
We zijn er nog niet helemaal uit of Joeri Dicaprio wel helemaal opgaat, dus misschien houdt de vergelijking daar wel op.
Ook Oya wilde lekker stoer vooraan staan om alles goed te kunnen zien: nieuwsgierige kindjes aan de kant, wilde ganzen, jonge eendjes, vissers en hier en daar wat zwemmers en wandelaars die ons vanuit de bossen toejuichten.
En dat ging grotendeels prima.
Maar niet helemaal.
Het water stond immers hier en daar nogal laag waardoor er risico was op vastlopen op de rotsen. Sommigen lagen net onder het oppervlak hongerig te wachten op een verse prooi, anderen staken brutaal boven de stroming uit, net waar je ze niet meer kon ontwijken.
Tot driemaal toe buitelde Oy’tje het water in. En ja driemaal is scheepsrecht, maar toch besloot ze na de derde keer mijn advies op te volgen. In plaats van rond te trippelen (zwalpen) ging ze rustig zitten en wachtte ze met zotte toeren tot we even pauzeerden aan de kant. Dan kon ze lekker met Mogwai ravotten, een beetje pootje-baden en rustig rondsnuffelen.
En die hele zwemvest-affaire? Die was ze snel vergeten toen het spannende avontuur begon, maar ze was toch bij toen ze weer uit mocht.
Kortom; het water was nat – alle 4 de keren- maar er was zoveel te zien, zoveel te beleven, zoveel nieuwe indrukken dat het één groot plezant avontuur was.
1 Comment
Aha, Oya is geen fan van gele zwemvestjes… Awel, ook niet van gele ‘hulphondcapejes’! Geen verrassing dat onstuimige Oya in het water beland, maar ze kan zwemmen hé!
Ik heb de indruk dat haar pootjes nog langer geworden zijn! Ik kijk er naar uit om ons vriendje terug te zien en nu kunnen jullie uitkijken naar ‘uitslaaptijd’!!
Groetjes uit snikheet Rome,
Anne