Ook onze doggies gaan uit hun dak wanneer het moment om te vertrekken is aangebroken.
Een blogje met een paar praktische overwegingen en vooral ook fijn wegdromen bij herinneringen en nieuwe plannen.
“The road is life,” zei de beroemde (en ook beetje beruchte) schrijver Jack Kerouac. Een idee waarvan we van de dag meer doordrongen zijn. De wereld zien, dat is wat we willen. Heel dichtbij of wat verder weg, dat maakt eigenlijk niet uit. De wereld, dat zijn andere mensen, de natuurlijk, de schoonheid laten binnensijpelen waar het iets nieuws kan doen ontspruiten, bloeien en groeien. De blik verruimen. De geest verdiepen. En vooral ook plezier maken.
Wanneer we beginnen inpakken, of dat nu voor een dag is of voor een week, de doggies hebben het meteen in de gaten. Ze gaan ons subtiel in het oog houden en willen af en toe ‘helpen’ inpakken. De sokken die je net in de reistas stak komen ze vol trots tonen, de leiband die klaar lag komen ze wild kwispelend brengen. En dan spreek ik nog niet van het moment dat je als baas de hondenkoekjes of brokken moet inpakken. Dan gonst het huis van de hoog gespannen verwachtingen!
Helemaal in hun nopjes zijn ze als ze mee mogen inladen. Wat schoenen naar de auto brengen of hun bedje al eens uittesten. Ik gok dat ze net als wij die laatste nacht geen oog dicht doen!
Met drie honden van verschillende leeftijden en met verschillende noden moeten we natuurlijk naar iedereen kijken en zorgen dat ze allemaal gelukkig zijn. Heel lange wandelingen zitten er bijvoorbeeld niet meer in. Ziggy loopt nog wel dapper mee, maar is sneller moe en heeft moeite met klimmen. Mogwai is in de fleur van haar leven en zou liever geen seconde stil liggen- behalve wanneer we haar knuffelen! En Ravasz, die valt qua activiteit zowat middenin. Hij heeft zijn zotte momenten dat hij lekker kierewiet gaat rondhuppelen, en momenten dat hij te lui is om uit zijn nest te komen.
Hoe we dat oplossen?
– De wandelingen die we allemaal samen maken zijn op het tempo van Ziggy. Meestal kunnen ze allemaal los lopen of zoeken we een zwemplek waar ze allemaal volgens eigen tempo hun ding kunnen doen.
– Behalve de wandelingen is er natuurlijk ook de kans om wat extra te verdienen met kunstjes of spelletjes. Grote favoriet!
– Voor Mogwai gaat de fiets steeds mee. Die is niet overal te gebruiken, maar indien mogelijk racen we met twee door de bossen of over langs velden. Héérlijk vind ze dat!
– Omdat ze er alle 3 gek van zijn, hebben we ook steeds wat knauwbeentjes bij. Zij zijn bezig én gelukkig en wij kunnen op ons gemak alles installeren of wat lezen.
In principe slapen onze honden eender waar, ze zijn echt niet moeilijk. In een tent, op de grond, op de zetel,… allemaal prima, maar zeker met het ouder worden, zijn we meer gaan letten op een fijne slaapplek. Ziggy’s interne verwarming laat het al eens afweten endus krijgt ze sneller koud dan de anderen. We drogen haar steeds goed af, hebben een warme mand mee en altijd een extra stapel fleece dekens. Als de nachten echt te koud zijn, leg ik haar tegen me aan zodat ze van mij extra warmte krijgt. Mogwai slaapt meestal op 1 van de stoelen van de camper en Ravasz ligt steevast languit op de achterbank.
Wanneer het erg warm is, rijden we niet. We zoeken dan verkoeling in de schaduw en in de meren waar ze lekker kunnen zwemmen en plonzen. Het geluk spat er van af. Zelfs Ziggy krijgt met haar 13,5 jaar dan het puppyzot. Elk moment is om te koesteren. Haar vrolijk en vrij zien rondtrippelen doet me steeds zo’n onbeschrijfelijk plezier. Ze mag dan wel grijs en wijs zijn, ze zit nog vol levenslust en is net zo cerieus als de jongste wanneer de auto stopt en we op een nieuwe bestemming aankomen. De neuzen gaan dan de lucht in en ze snuffelen zich bijna binnenstebuiten, oogjes gaan alle kanten op en oortjes staan gespitst- in blijde verwachting van het verlossende woord dat ze de auto uit mogen en kunnen gaan spelen.
In het wild kamperen is een ervaring op zich. Een unieke, fijne, bevrijdende ervaring. Zeker wanneer je uit België komt!
(Ivm regelgeving: hier, of wiki)
De fun begint eigenlijk al op het moment dat je begint uit te kijken naar een slaapplek. Niet zomaar een plekje hier of daar maar dé plek. Soms rijden we heel wat wegen op en af, zandwegen, hobbelpaden, wegen die nergens heen lijken te gaan. Met de honden zoeken we steeds een plek die ver genoeg is van de weg, soms aan een meertje of rivier, en zonder andere kampeerders. In België zou dat onhaalbaar zijn en zou je bij elke weg een verbodsbord of een nukkige boswachter tegenkomen, maar in het Noorden kan je mits wat geduld en wat weggetjes proberen de mooiste paradijzen zomaar tegenkomen. Met wat geluk staat er zelfs een WC-hokje voor je klaar! (geen grap, die Zweden zijn op alles voorbereid zelfs op plaatsen waar je denkt dat er geen levend wezen passeert). De kans is groot dat je voor een kampvuur niet al te ver moet zoeken. Als je niet te ver van de weg af zit (met een camper kunnen we niet zomaar een wandelpad op natuurlijk), ligt er bijna altijd wel een hoop gestapelde stenen klaar en misschien zelfs nog wat droog hout. Terwijl de vlammen heftig aan het droge hout likken, de slaapplek voorbereid wordt en de honden rustig spelen, komt ook al het lekkers boven want kamperen dat is bijna elke dag (veggie)-BBQ. En wat je op een vuur maakt, te midden van beeldschone natuur, fluitende vogels en kabbelende rivieren, dat smaakt nog eens 100 keer zo intens goed. Jaja zelfs een simpele boterham kan na een lange rit of een koude zwembeurt als goddelijk zijn voor je smaakpapillen.
Jammer genoeg is Mogwai nog de meest muzikale van ons allemaal ( ik bungel helemaal onderaan de lijst- nog na Ziggy die praktisch doof is) want het enige dat we missen zijn nog wat gezellige kampvuurliederen en een gitaarvirtuoos. Nu, ze zeggen wel dat Borders alles kunnen leren,… misschien moet ik haar op gitaarles sturen!
Nu ben ik natuurlijk erg nieuwsgierig. Gaat jullie hond mee op vakantie en wat voor jullie de fijnste/mooiste/… plek is om met honden naartoe te reizen?
