Een zielig hoopje hond ligt voor de achterdeur naar buiten te staren. De wandeling gaat vanavond aan haar voorbij en de cone of shame lijkt ze te willen negeren- wat onmogelijk gezien ze onbeholpen overal tegenaan botst. Zelfs haar favoriete binnenweg in de tuin- los door de haag- bleek tot haar grote ergernis niet voorzien op wandelende lampenkappen.
De reden voor dat onhandige onding (en de onozele gele plek van het smossen met ontsmettingsmiddel) is een wonde op haar neus – afkomstig van een beet toen ze de bal van een andere hond wilde pakken nu toch al een week geleden. Hoog tijd dus dat dit wondje, net als de andere kwetsuren, netjes dicht groeit zodat ze weer voluit kan gaan ravotten en spetteren in het water. Ik hoop dat het er morgen weer beter uit ziet. Het is alvast weer ontsmet en ze kan er niet aan.
Duimen dus!
(kga ze ondertussen maar een beetje verwennen se)
