Jixus de logé

Een kleine week kwam Jixus logeren bij ons thuis, en dat hebben we geweten want niet alleen is ze heel wat hond, ze heeft ook heel wat karakter.

Voor ons was het de eerste ervaring met een Witte Herder in huis. Met ons bedoel ik niet enkel tweebeners maar evengoed onze viervoeters Ziggy, Ravasz en Mogwai. De proefwandeling verliep prima en ook de eerste dag in huis leek aanvankelijk goed te gaan met vier rustige honden die elk hun plekje hadden gevonden om een dutje te doen. Jixus was naar ons toe heel lief en attent, volgde elke vraag zonder twijfelen op.

De vorige zinsconstructies geeft natuurlijk al aan dat er een plotwending zit aan te komen. Die bewuste wending vond dan ook op redelijk drastische wijze plaats: Ziggy die- als ouder hondje- steeds haar persoonlijke zone aangeeft, werd in haar signalen genegeerd. Jixus kwam steeds dichter en leek elk signaal als een uitdaging te accepteren. Eenmaal Ziggy zich brommend verschanste op de zetel en Witje van daaruit op een afstand hield, leek het tot een wapenstilstand te komen tot het moment dat ook Ravasz wakker werd en een ommetje doorheen het huis maakte. Als Big Chief des huizes, en gesteld op zijn rust en ruimte, ervaarde hij het controlegedrag van Jixus als uitermate irritant. Hij draaide zich om, probeerde weg te wandelen, gromde een paar keer,… maar Jixus gaf niet af. De daaropvolgende correctie van Ravasz én een rondvliegend meubelstuk om de twee ruziemakers uit elkaar te drijven, brachten haar van haar stuk. Ze leek zo verbaasd, zo gekrenkt dat ze even niet wist wat te doen.

Ondanks dat Ravasz wel voor zichzelf kan zorgen maar we met Zigje geen enkel risico nemen, besloten we toen om de roedel in huis in twee te verdelen en gescheiden te houden. Mogwai en Jixus, die samen prachtig konden spelen zonder enige irritatie, wisselden de ruimten af met de twee senioren Ziggy en Ravasz die het niet zo begrepen hadden op de wit-fluffy logé.

Mee gaan joggen/fietsen vond Jixus de max. Lekker los en snel naast de fiets de regen trotseren, beetje snuffelen afwisselen met sprintjes trekken, ze kon er niet genoeg van krijgen. Of alleen met Joeri dwars door de omliggende wijken en velden daar kikkerde ze helemaal van op. Geen aandacht te delen maar gewoon lekker lopen,… ja ik gok dat Jixus toen haar keuze maakte: Joeri was haar interim-baas voor de week.

Aan de boswandeling met alle doggies samen denken we met wisselend gevoel terug. De honden onderling ging prima, ze negeerden elkaar waar nodig en wij hielden Jixus in de gaten dat ze afzag van een rondje oudjes-plagen. Nee, de uitdaging was van heel andere aard. Terwijl de autorit heel rustig verliep (Jixus snuffelde gefascineerd aan de ventilatie en had snel door dat ze die dingen met haar neus kon draaien), transformeerde dat lieve schattige herdertje met onweerstaanbare oren en lieve snoet die ze op mijn schoot legde in een vreselijk hysterisch krijsende teef die het ganse bos bij elkaar gilde.
Serieus, ik wist niet wat me overkwam!
Eenmaal los was ze weer helemaal in haar element, liep vrolijk te snuffelen, hield ons mooi in de gaten, week amper van het pad af, kwam netjes als we haar riepen,.. en net als we zeiden: “amai wat doet ze dat goed!” – spurtte ze achter een hert aan. De herder was weg. Foetsjie. Terwijl de jachthonden ons stonden aan te gapen voor een koekje.  Het terugkomen op commando stond een -paniekerig- moment helemaal onderaan haar prioriteitenlijst maar net als we dachten  **&!@#$%ˆ&***, kwam ze weer helemaal elegant aantrippelen. “hallo, jullie riepen?”- zoals mensen op nonchalante wijze een telefoon kunnen opnemen nadat je een kwartier naar het wachtmuziekje luisterde. Je weet dan ook niet of je vooral POTVOLKOFFIE! wil roepen of de opluchting de overhand krijgt.

Het laatste stukje pad richting de auto gingen de honden weer aan de lijn. In de veronderstelling dat haar aria’s vooral voortkwamen uit pré-wandeling- energie, kwam de nieuwe golf verbale frustraties als een donderslag bij heldere hemel. “Whaooeeaaaa, ik wil voorop” “Aaaaahhh nee je gaat te traag!””Heeeeelp, Joeri is al zeker 5 meter voor ons!” “oooooaaaaa, de groep is niet samen”. Yep, haar wereld verging. En zo bekeken ook de passerende fietsers mij.
Een ferme oefening in het bewaren van kalmte en geduld, dat wel.

En dan arriveren we praktisch uitgeput en half-doof aan de auto, zwijgt het herdertje, kijkt je verwachtingsvol aan, springt aller-elegantst in de wagen en legt haar kopje voldaan neer in je schoot… En dan smelt je hoedanook 🙂

Met diezelfde lieve ogen waarin het enthousiasme voor een nieuwe dag staat te lezen, stond ze ons elke ochtend hoopvol op te wachten. Puzzels loste ze vliegensvlug op, speeltjes in de tuin werden geestdriftig gezocht en het ontbijt probeerden we extra uitdaging te geven door het groene tja-hoe-heet-zo-een-ding:

Kortom, het was een bewogen week waarbij we ogen én oren op onze rug moesten hebben, heel veel leuke spelletjes speelden, fijn gingen wandelen en na afloop toch met heel veel plezier op haar verblijf terug blikken want ze is en blijft toch een kanjer.