Omdat foto’s momenten vastleggen die we willen koesteren, ligt de focus heel vaak op het maken van een portretfoto waarbij de hond (in het geval van deze blog dan toch) mooi recht in de lens kijkt. Logisch ook, want wanneer je de foto herbekijkt maak je meteen ook connectie met je onderwerp door de blik in de ogen.
Toch kan het een fijne afwisseling zijn om ook momenten vast te leggen waarbij de blik afdwaalt. Naar een speelgoedje, naar een kameraad, naar een plas waarin absoluut gerold moet worden,… Behalve leuke variatie is het ook visueel boeiend om te experimenteren met alternatieven en zorg je ook voor meer verhaal in je beeldenreeks. Een blik die niet recht in de camera kijkt zorgt voor een zekere spanning, een zweem van nieuwsgierigheid en misschien zelfs een beetje onbalans. Klinkt als een spannend ingedriënt om mee aan de slag te gaan, nietwaar?
Eén van de dingen die je zeker in het oog moet houden wanneer je hond niet recht naar de camera kijkt is kijkruimte.
Wat is kijkruimte?
De kijkruimte is de vrije ruimte tussen de blik van de hond en de rand van je foto aan de kant waar hij naar kijkt. De ruimte waar je hond naartoe kijkt is daarbij actieve ruimte omdat je onbewust de blik volgt om mee te kijken met het onderwerp van de foto.
Wat kan je doen met kijkruimte?
Behalve een waarneembaar feit in een beeld kan je de kijkruimte op verschillende manieren inzetten in fotografie als een hulpmiddel bij het bepalen van je compositie. Iedereen heeft ruimte nodig, ademruimte noem ik het ook wel eens, zo dus ook je onderwerp. Als je hond bijvoorbeeld naar links kijkt zoals Oona hieronder, dan laat je meer actieve ruimte aan de linkerkant over zodat zowel haar als jouw blik als kijker naar links kunnen afdwalen. Dit zorgt voor meer rust en balans in je beeld en voorkomt ook het opgesloten en ongemakkelijk gevoel dat je verkrijgt wanneer de neus tegen het kader aan zou leunen.
Hoe meer je hond opzij kijkt (en ook een beetje hoe langer de neus is) hoe belangrijker de kijkruimte wordt.
Ruimte houden aan de kijkruimte zorgt voor dynamiek maar op een gebalanceerde manier. Het zorgt ervoor dat je onderwerp zijn beweging kan uitvoeren en geeft de impressie van een doel of eindbestemming.
De ruimte die je laat voor de kijkrichting hoeft zeker niet altijd prijs te geven waar je hond naar kijkt omdat het op gebied van compositie vooral een methode is om het visuele evenwicht te bewaren. Op deze manier kan je het ook prima inzetten voor een portretfoto met een neutrale achtergrond.
Het betrekken van de omgeving of een object door middel van de kijkruimte zorgt voor een verbinding tussen je onderwerp en de omgeving waarin hij zich bevindt. Op dat moment vertaal je een totaalervaring in verhaal dat zich in 1 foto afspeelt.
De kijkrichting in het kort:
– zorgt voor balans in je beeld
– geeft je onderwerp een doel
– is ahankelijk van de mate waarin je hond opzij kijkt en’/of zijn bouw.
– zorgt voor verbinding met de omgeving.
PS: Zoals met elke compositieregel of strategie kan je natuurlijk ook heel bewust de andere kant uitgaan. Er zijn tal van compositiestrategieën en het resultaat hangt steeds af van het moment zelf. Zo gaat bovenstaande foto compleet tegen de regel in, maar werkt het net omdat het ongemak bedoeld is en de verschillende beeldelementen een duidelijke actielijn volgen van links naar rechts waardoor het gebrek aan kijkrichting weer in evenwicht wordt gebracht.
Dit artikel maakt deel uit van een hele reeks tips & tricks voor het fotograferen van onze harige viervoeters. De volledige lijst met tips kan je hier vinden. Terwijl ik blijf aanvullen en schrijven kan je me natuurlijk altijd mailen (of hieronder een berichtje achterlaten) met jouw fotografievragen of suggesties van onderwerpen die je graag besproken wil zien.
