Op stap met Lensbaby: Twist 60 & Sweet 35 review

Een paar jaar geleden schreef ik reeds over mijn ervaring met de Lensbaby Muse. Het was de eerste lens in dit genre waarmee ik kennis maakte en waarmee het experiment een extra nieuwsgierigheidsfactor aan fotografie toevoegde.

De Muse is een superleuke lens maar tegelijk ook niet de gemakkelijkste. Kleine bewegingen met je handen die de lens verbuigen zorgen voor een grote impact en een steeds veranderend effect. Wat net de kracht en het plezier van deze lens is, zorgt tevens ook voor een extra moeilijkheidsgraad bij het fotograferen van honden.Toch wist de Muse een vaste plek in mijn cameratas te veroveren want soms vraagt een moment niet om de perfecte scherpe foto maar om een creatieve en zelfs intuïtieve vertaling.

Ik was dan ook mega benieuwd/enthousiast/door het dolle heen dat ik van Lensbaby twee lenzen mocht testen: De Twist 60 en de Sweet 35. Beide lenzen hebben hun eigen manier om de realiteit te verbuigen en te versterken. Van beide lenzen zal je de resultaten zien en beschrijf ik ook kort mijn ervaringen.

De Twist 60 is vooral bedoeld als portretlens en kenmerkt zich door een wervelende blur en een zacht vignet die de aandacht centraal in beeld vasthouden. Maar het is meer dan dat. Of anders gezegd, er zijn tal van manier om creatief aan de slag te gaan. De voorbije weken werd de lens gericht op onderwerpen groot en klein om het effect in verschillende settings te kunnen ervaren.
Scherpstellen doe je manueel en omwille van de blur is een centrale compositie de meest voor de hand liggende. Van bergtoppen tot bloemen of kampvuurmomenten, alles kwam aan bod 🙂

Het effect van de Sweet 35 is opvallender en minder voorspelbaar en de resultaten hangen volledig samen met de beweging van de lens waarmee je het focus punt kan verleggen. Met de lens in neutrale stand verkrijg je vooral aan de randen een effect. Hoe extremer de bewegingen die de lens maakt, hoe drastischer het effect. De resultaten zijn unieke beelden die dromerig of zelfs beweeglijk kunnen zijn.
Na een paar weken spelen en testen blijkt dat ik de Sweet 35, zonder er bewust bij stil te staan, eerder heb ingezet bij natuurfotografie of het in beeld brengen van objecten. Ik denk dat de reden hiervoor is dat de Twist 60 sneller went en makkelijker in te schatten is dan de Sweet 35. Een reden om wat meer te oefenen dus!

Fotograferen met een Lensbaby is anders. Het is verwarrend en inspirerend tegelijk, het vervormt je waarneming en prikkelt de grenzen van het mogelijke.
Al vele jaren draait erg veel in fotografie om scherpte en snelheid. Om pixels en cijfers. Het ene indrukwekkender dan het andere. En nabewerking als dikke lagen make-up. En natuurlijk krijg ik nog altijd een kick van een perfect scherpe actiefoto of de hoge resolutie die vooral merkbaar wordt wanneer je op details gaat werken. Ik ben ook maar een fotograaf. En een mens.
Toch omarm ik het tegengewicht van manuele lenzen, van imperfecties, van spreken met licht en vertellen met impressies. Deze foto’s verklaren niet langer de realiteit te vangen maar delen een suggestieve sensatie.
In het begin vroeg ik me af of ik door het gebruik van imperfecte lenzen en het toelaten van lensfouten ook toegaf op kwaliteit. Of dat ik misschien de kwaliteit opofferde voor een effect. Of ik datzelfde resultaat misschien niet zou kunnen verkrijgen met nabewerking.
De antwoorden op deze vragen kunnen natuurlijk voor iedereen verschillen. Ik kan me voorstellen dat sommigen hun opname liefst zo neutraal mogelijk creëren om er vervolgens de nabewerking op los te laten. Zelf doe ik liefst zo weinig mogelijk ingrijpende aanpassingen en wil ik mijn beeld echt zien op het moment dat ik de ontspanknop in duw. Dus ja sommige effecten kan je waarschijnlijk ook met nabewerking verkrijgen, maar dan mis je wel het spel en de zoektocht van de observatie op locatie.
Of ik het idee heb dat ik iets opoffer? Nee, integendeel. Zowel het gebruik van vintage lenzen als van de Lensbaby verruimen net mijn visuele vocabulaire. Door de lenzen te testen en ze steeds beter te kennen, kan ik inschatten welk effect ik op welk moment wil inzetten – wat eigenlijk geldt voor al het materiaal waarmee je werkt.

In een terugblik op de Muse staat het zonder meer vast zowel qua materiaal als werkwijze, deze nieuwe lenzen aanvoelen als een enorme evolutie. De lenzen voelen stevig aan (zelfs de buigbare lens), en ondanks de manuele scherpstelling is ook deze een stuk makkelijker dan met de Muse. De Sweet 35 die bijna dezelfde bewegingen maakt als de Muse (maar dan zonder verkorting in de balg), kan rustig in een bepaalde hoek gebogen worden zonder te verspringen en je kan dus ook rustig scherpstellen. Ook is er bij deze twee lenzen een diafragmaring terwijl de Muse met een los diafragma werkte dat je via een magneet kon verwisselen (ik heb dus al jaren f4 omdat ik de andere niet meer kan vinden…).

Dus yes, ik ben fan!