De doggies (en wij ook natuurlijk) zijn dol op avonturen groot én klein. Nu de wegen sneeuwvrij en dus ook bereikbaar zijn doen we niets liever dan zoveel mogelijk routes uitproberen op zoek naar meren en zwemplekken. Soms rijden of wandelen we in het wilde weg wat rond, andere keren zoek ik een paar bestemmingen op de map en trek ik er een dag op uit met de doggies.
Niet elke locatie is een even groot succes natuurlijk. Zo arriveerde ik wel eens in een kurkdroge steengroeve of bleek het water onbereikbaar te zijn. Een enkele keer bleek een weg op privédomein uit te komen. Andere momenten vinden kleine paradijzen, kampeerplekken of vuurplekken met banken en al, in the middle of nowhere.
Maar wat we ook tegenkomen, vinden of niet vinden, het is het de zoektocht, de nieuwsgierigheid die ons drijft.
Een steengroeve in Säter:
Geen water, wel prachtige wolken!
Hier en daar hebben we wat obstakels te overwinnen.
Hier dacht ik eerst zo maar even snel die tak van de baan te sleuren. Tegelijk was ik ook enthousiast ook want ik dacht dat een hindernis wilde zeggen dat er zeker niemand recent deze bestemming had bezocht. Die tak bleek dus een ganse boom te zijn waarvan de wortels een eindje verder hulpeloos met de voeten in de lucht staken. Al dat trekken en sleuren aan die nog behoorlijk elastische boom leverde me dus enkel ferme plakhanden op van de hars. Mijn handen smeerde ik in met zand, want niets anders leek te helpen, en vervolgens reed ik dan maar heel voorzichtig over de boom tot aan mijn doel waar dus inderdaad geen mens te bespeuren was. Hoera!
Wel vonden we een oude boot die voor Ravasz het ideale uitkijkpunt was om hoog en droog toe te kijken hoe de jonkies in-en uit het water renden en heerlijk speelden in de zon.
De derde locatie van de dag was ook een topper. Verscholen in de bossen, op het einde van een paar kilometer pad eindigde de weg abrupt. Een bosweg leidde ons vervolgens tot aan het water waar ook een kleine houtvoorraad en een met stenen omzoomd kampvuur lag te wachten op zomerse passanten.
En dan tegen dat de magen beginnen te grommelen, zoeken we onze weg weer naar huis. Moe maar voldaan. Maar nooit te moe om ook onderweg nog talloze keren te stoppen voor een foto om of gewoon even rond te kijken en te genieten van zoveel moois.
Na een dag rondzwerven, spetteren in meren en snuffelen op allerlei nieuwe plekken hoor ik de doggies twee dagen niet tenzij rond etenstijd. Verder willen ze dan vooral een beetje soezen in de zon en nagenieten van al die nieuwe luchtjes.
En natuurlijk ook de energie weer opladen voor het volgende avontuur 🙂
