Het leek wel een eeuwigheid geleden dat we nog les volgden in het Hachiko-centrum. Superfijn dat we met Oya de kans kregen om dit nog eens mee te maken én het was dan ook nog eens een plezante les op verplaatsing: de speeltuin.
Toegegeven, ik had geen idee wat ik kon verwachten. In mijn donkerste visioenen zag ik haar al wild door de zandbak rennen, de kindjes in hun tenen bijten en nooit meer terug komen.
En in de realiteit? We kregen het compleet tegenovergestelde. Enkel het centrum binnen wandelen was even pittig en volhouden want ze stond geestdriftig te trappelen en al haar vriendjes stonden al te wachten. Eenmaal de les begon was ze één en al aandacht bij het wandelen en kwam ze zelfs in 1 rechte lijn naar me toe gelopen bij het los oproepen. Wat een flink meisje!
Het is immers alles behalve evident om daar opeens met een halve vreemde te moeten trainen maar ze deed echt haar uiterste best.
De nacht die volgde op die superfijne les, deed me wel efkes van men rozige wolk donderen. We kwamen na een mega-file in Antwerpen al redelijk laat thuis, behoorlijk moe in bed gekropen,… begon Oya daar wat ambetant te doen.
“”aaaii aaai awooeeee iiie!!” Krijst ze.
Vrij vertaald wil dat zeggen: ik wil nog niet gaan slapen, ik wil nog meer leuke dingen gaan doehoeeeen.
“Aaaai wawawa woehooeeee”, ik ben nog niet moeee!
Zo ging ze door tot 2u ’s nachts. Dan was het pauze- wij lagen al heerlijk te slapen- om vervolgens rond 3u opnieuw te beginnen. Iets voorbij half 4 bedacht ik me nog net dat ze veel te koddig is om achter het behang te plakken (die bult zou trouwens lastig weg te werken zijn), heb ik ze hoopvol maar brommend buiten gezet, weer binnen geplaatst en boos laten horen dat ze stil moest zijn. Ze protesteerde nog 1 keer waarop ik met zodanig veel overtuiging reageerde dat niet enkel Oya perplex stond maar ook Joeri bijna door het plafond vloog van het schrikken. (zijn knieën beven nog!)
Hoewel de nachten relatief rustig verliepen sinds Het Grote Nachtelijke Dieptepunt, wilde ik toch in alle schoonheid afsluiten. Een rustige nacht en rustig samen opstaan. En zo geschiedde.
’s Avonds zetten we de tent op in de tuin, sloten af met uitgebreide knuffels (voor de hondjes) en een tas thee (voor de baasjes) bij het licht van kaarsen en de sterren (voor zowel hondjes als baasjes). Met z’n allen lagen we ’s nachts te ronken op onze matjes. Wanneer het voor Joeri tijd was om te gaan werken, dronken we samen nog een vers sapje terwijl de doggies al even de pootjes gingen strekken en kropen dan lekker weer de tent in om schaamteloos te liggen soezen tot de zon ons naar buiten stuurde.
Ooh wat kan de zomer toch heerlijk zijn.
En ondertussen is kleine Oyapetoja weer naar huis. Ze was súperblij om haar baasje weer te zien en zal ongetwijfeld even content zijn om haar hondenmaatje thuis weer te kunnen begroeten.
Ons heeft ze in elk geval helemaal weten inpalmen met haar ondernemende spirit en innemende puppysnoet. Haar baasjes mogen ten alle tijden weer op vakantie vertrekken hoor, ze is hier altijd welkom.
Het ga je goed kleine ukkepup! Tot binnenkort!
PS: het is hier potverdekke stil…
