Terwijl ik aan de computer werk komen de doggies altijd bij mij liggen. Af en toe een kroel achter de oortjes wordt beantwoord met een lieve lik. Dan zuchten ze eens diep en leggen hun grote kop tegen mij aan. De oogjes vallen weer dicht en even later hoor ik naast me de meest grappige geluidjes. Kleine blafjes of grommetjes, de neus gaat alle richtingen uit en teentjes bewegen alsof ze wild achter een konijn aangaan.
Hoezo hondenleven?
PS: wegens verhuis en gebrek aan bezetting in sommige kamers is de bureau nog toekomstmuziek. – voor moest je je ’t afvragen :-))
1 Comment
geweldig 🙂 als ik dat zo allemaal lees besef ik echt zo hard dat ik een hond mis 🙂