Nostalgia

Hoe ik er ineens op kwam, geen idee. Maar in een nostalgische bui reed ik halsoverkop naar het dorp waar ik vroeger woonde. En meer specifiek, naar de locatie waar kinderdromen realiteit werden en waar avontuur geen grenzen kende.

Ik arriveerde toen de zon al achter de bomen wegzakte, klaar voor de nacht. Met de laatste warme zonnestralen werden flarden van mijn herinneringen verlicht.

Het zandpad met de onvermijdelijke kuilen, hoe vaak ze die ook weer vulden. Talloze keren sjeesden we heen en weer, de ene keer als avonturiers ’te paard’, de andere keer als racers… Het pad kraakte onder mijn sportschoenen, maar van ons was geen spoor meer te bekennen.

 Steeds meer stoffige momenten kwamen bovendrijven,

…de kerstboom die ooit versiert in onze living stond met heldere lichtjes en gekleurde pakjes waar we vol spanning naar uitkeken. Na het kerstgebeuren werd hij weer buiten gezet. En met succes blijkbaar, want meer dan 10 jaar later is het een statige dennenboom geworden… Hij moet echt niet meer onderdoen voor de oude Perenboom.

En langs de tuintjes van de buren renden we al vroeg in de ochtend tot bij onze vriendjes om te horen of ze mochten komen buitenspelen… 

… de geur van rotte appels en het zoemen van hongerige wespen. Echt eetbaar bleken de appels jaar na jaar niet te zijn. Maar dat was een verwaarloosbaar detail. De bomen waarin ze groeiden waren onze uitvalsbasis, kampen en decor voor brulwedstrijden en zomerfeesten…

 Terwijl ik glimlachend door het vochtige, geurige gras liep, daar op mijn sportsloefkes, en terug dacht aan al die leuke momenten met mijn jeugdvrienden werd ik toch keihard met de neus op de feiten gedrukt. De tijd vliegt. Niets blijft hetzelfde.

Ookal waren veel dingen nog nét zoals ik ze me kon herinneren, het baken van mijn kindertijd, onze rots in de branding, ons toevluchtsoord en place to be bleek de tand des tijds niet te hebben doorstaan: de Lievelingsboom.

Een kale plek liet niets aan de verbeelding over. Leegte. Geen spoor van wat er zich al die jaren afspeelde. Van om ter hoogst klimmen, tot een sterke papa moeten halen omdat er iemand niet uit durfde. Van wilde discussies tot krokodillentranen.

Dan viel het ook op hoe klein ons paradijs in werkelijkheid is. Het was onze fantasie die het zo groots maakte. De wereld lag aan onze voeten.

Onze levens zien er nu helemaal anders uit. De tijd veranderde ons. Maar die leuke momenten van toen blijf ik in mijn hart meedragen. Ze vormden me mee tot wie ik nu ben. En uit dat gevoel kan ik tot de dag van vandaag inspiratie putten en met veel plezier op terugblikken.