Na een intensieve Hachiko-les zit ik met de laptop op mijn schoot in de zetel. Gaan slapen zit er nog niet meteen in.
Links van mij hoor ik met tussenpozen wat gegrom. Diep gegrom. Ziggy. Ze laat duidelijk horen wat haar grenzen zijn. Rond haar dartelt een kleine -duidelijk nog niet-zo-vermoeide- pup. En het is niet Hummer.
Ravasz heeft meer geluk. Hij zit ongeveer 2 meter verder met een hautaine blik op zijn eigenzinnige snoet. Met volle concentratie observeert hij de 2 andere honden.
Wanneer de pup hem dan toch in de mot krijgt, en vrolijk maar voorzichtig op hem afkomt, blijft hij onbeweeglijk als een Sfinx. En dan verkiest de pup toch een extra rondje Ziggy- pesten.
Daarnet zag ik op Hachiko nog een glimp van Eclips. Harige Eclips. Of beter: Eclips die een echte Golden-vacht krijgt. Zo eentje waarbij ze haar blonde lokken kan laten golven in de wind.
Hummertje is nu op wissel bij een ander gastgezin. Maar toch nog even terugblikken op de voorbije week.
Zo blijkt de jobomschrijving van hulphond niet bepaald duidelijk te zijn voor Hummer. Of ze heeft er een geheel eigen visie op. Momenteel lijkt ze haar CV klaar te stomen voor de locale groendienst. Ze doet immers niets liever dan blaadjes verzamelen, dorre takjes afbreken en onze bloempotten binnen leeghalen. En dat allemaal met evenveel enthousiasme.
We zullen nog een deftig gesprek moeten hebben met haar..
Ondertussen houden de doggies elkaar lekker warm, terwijl het buiten steeds kouder wordt:
Een tijdje geleden blogde ik dat Hummer dringend nieuwe tandjes nodig had. Die puppytandjes werden véél te klein. De tandenfee leest duidelijk onze blog! In no time had ze vooraan een ganse rij verse grote-honden-tanden, en de voorbije 2 dagen vielen ook al haar hoektanden uit. De laatste ( die linksboven) kwam helemaal los toen ze tijdens de les moest blaffen.
Hopelijk heeft ze er snel 2 paar nieuwe witte en grotere exemplaren zodat de kleine schrokop toch eens een poging kan doen tot het knauwen van haar eten.
Een andere, min of meer onderschatte onderneming, was Hummer meenemen naar een plantencentrum.
Hummer deed het prima, en ik kan niet anders dan apetrots zijn op ons klein monstertje, maar wat een werk!
Het deel met buitenplanten was nagenoeg verlaten, maar het indoor-gedeelte had ik nog nooit zo druk gezien. Veel zag ik niet van al dat moois, alle focus ging naar Hummer.
– zorgen dat andere mensen niet aan haar frullen
– oefenen op netjes meewandelen
– opletten dat ze niets opeet (kerstbomen zien er zóó lekker uit weet je wel)
– voorzichtigheid bij de breekbare spullen.
– niet in kosten vallen door een stelende of slopende puppy.
En natuurlijk ook: geen mensen omver lopen terwijl je kwebbelend tegen je hondje door de mensenmassa manouvreert.
Gezien de vele Oooh’s en Aaah’s waarop Hummer getrakteerd werd leek het wel een zeer geslaagde onderneming.
Heel leuk waren ook de bewegende beelden die her en der in het centrum verspreid stonden, van honden in een mand tot ijsberen. (en de omstaanders vonden het geweldig om Hummer met die beesten te zien)
En vandaag was het dan zo ver. De alomgevreesde maar oh zo spannende wissel. Mijn pronostiekje lag al klaar en was helemaal voorbereid.
Eerst kregen we natuurlijk nog gewoon les, én een uitleg van de Hachiko- voorzitter. Altijd heerlijk om haar verhaal te horen, doorspekt met een flinke dosis humor.
De pups werden opnieuw gewogen, en Hummer weegt nu al 14,5 kg! (gelukkig kom ik niet elke 2 weken zoveel bij!)
En dan, na een korte speelpauze voor de puppy’s… dé wissel.
Met ons is meegekomen…. *tromgeroffel* … Habib!
Krijg van dat kleine gitzwarte labje zin om de hele tijd te zingen: Habib Habib Habibbib! (op de toon van de boeboeks..)
We zijn lekker bolrond,
een leuke staart boven onze kont.
Vlijmscherpe tandjes, vlugge klauwenhandjes.
gitzwart haar van kop tot teen,
en een zweetvoet aan elk been.