School is cool

Hummertje heeft haar jasje. Dat wil zeggen: uitstapjes-tijd!!

Op het menu stond een droog en te lang gebakken schooluitstap. Een lesblok van een namiddag. Psychologie.
Voor tweebeners- volop in opleiding- zeer nuttig, voor hondjes – eveneens in een soort opleiding- iets minder.

Mijn rescue-pakket bestond uit 3 puppyknauwtjes en een veggie knauwstick.
De wapens om onze toegang tot het schoolgebouw te verzekeren: Hachiko- jasje, paspoort van Hummer, en 2 pagina’s wetteksten.

Gezien de ingang van de school voorzien is van video bewaking, gokte ik op een overijverige medewerken van het secretariaat die me de les zou spellen over hoe ongehoord het is om een hond mee naar school te nemen.
Maar nee hoor, blijkbaar hebben ze al wel gekkere dingen gezien van die leraars-in-opleiding.

Hummertje liep een beetje verwonderd naast me mee door de gangen en leek niet goed te weten wat ik van haar verwachtte. Ofwel voelde ze zich een beetje bekeken. Want, daar kunnen we niet buiten, een hond op een school valt op. Zeker eentje in een knalgele jas terwijl iedereen in winterstemming is.
De reacties die ik in de schoolgangen kreeg waren eigenlijk wel tof. Van een groep giechelende meisjes die luid ” ooh” en ” aah” riepen, tot een coole gast die zijn GSM-gesprek even stopte om te zeggen wat voor een grave hond ik mee had.

Mijn lector was gelukkig ook op de hoogte, en beter nog een hondenliefhebber!

Na de aanwezigheden en intro van de les waren de eerste 3 puppybeentjes er al door. Hummer is snel geworden. Dju. Een klein vleugje stress overviel me. Het was nog geen 13u en ze moest nog minstens tot 16.15u rustig zijn.

*slik*

Ik aaide haar rustig wanneer ze braaf was en probeerde haar aan te moedigen om te gaan zitten of liggen. Gezien ze nog geen commando’s kent voor het gaan liggen noch ter plaatse blijven, was het een behoorlijke uitdaging. Eentje die zo subtiel mogelijk aangepakt moest worden gezien ik de les niet wou storen.
Met het veggieknauwbeentje dat ik haar gaf was ze wel kalm. Ze lag een tijdje rustig te knabbelen om vervolgens in slaap te vallen. Languit. Naast mijn stoel.

Tijdens de pauze viel opeens de frank van 1 van mijn klasgenoten. Dat ik een hond mee had. Prima, dacht ik. Dat is helemaal de bedoeling.
De lector die ondertussen de les hervatte stopte plots en merkte op dat ze helemaal vergeten was dat ik een hond mee had. Ze kon het toch niet laten om even een blik te werpen over mijn bank om het kleine blondje te bewonderen.

De algemene reacties van de klasgenoten was positief. Zelfs van diegene die een beetje schrik hebben van honden.
Het aai-verbod beviel niet iedereen. Dat was wel duidelijk. Terwijl de meesten het wel begrepen opperde iemand anders het idee:”  zal ik volgende keer mijn hond mee brengen, en dan mag iedereen die wel aaien!”
Prima plan. Een 5-jarige had het niet beter kunnen verwoorden.

Met uitzondering van wat gesnurk hoorden we Hummer niet tijdens de les, toch was het opluchting alom toen het einde werd aangekondigd.  Natuurlijk ben ik zeeeeer trots op haar. Zo braaf en stil zijn, dat is niet zo eenvoudig voor een levendige pup. Maar ze heeft wijselijk wat bijgeslapen zodat ze later weer klaar was voor actie!