Ravasz naar spoed

 We waren al wat aan het uitbollen met z’n allen. Onze vermoeiende dag startte al vroeg.

Alle doggies waren moe van de wandeling en hadden hun buikjes rond gegeten. Her en der lagen ze languit te slapen. Op een beetje gesnurk na was het muisstil. Aan tafel was ik nog wat aan het experimenteren met hobbymateriaal.

Plots begon Ravasz te piepen. Niet dat ik meteen in paniek opsprong. Integendeel.
Soms is hij nogal kieskeurig op plaatsjes om zich te zetten, dus het kon best zijn dat hij dringend buiten moest, ondanks de boswandeling eerder die avond.

De achterdeur werd open gezet, maar behalve wat rondwandelen deed hij niets.
Gezien hij diezelfde kieskeurigheid, onze plaswei soms te min vindt, was dat nog niet compleet abnormaal.Joeri zou nog even blokje om gaan met hem en begon alvast halsband en zakjes bij elkaar te zoeken.
Toen Ravasz tevergeefd probeerde te braken, begon ik wel ongerust te worden. Joeri ging er even mee, maar het bleek al snel dat hij niet bepaald dringend zijn behoefte moest doen.

Het piepen dat gestopt was met het wandelen, was ondertussen in alle hevigheid terug.
Ravasz ging compleet vrijwillig buiten in de tuin liggen. In het donker. En het was nat. Onze sofa-hond. Ravasz die nog niet buiten wil als het teveel regent… En hij probeerde opnieuw tevergeefs te braken.

De dierenarts werd uit zijn bed gebeld. Reden tot ongerustheid oordeelde hij meteen, en zorgde dat we onmiddellijk naar de kliniek konden komen.

De hele rit stond Ravasz te janken.

Hij werd door de dierenarts meteen onderzocht en scans werden gemaakt:

 Op zijn rug liggen behoorde niet tot de opties, vond Ravasz, daarom kreeg hij een lichte verdoving. Gezien de symptomen wilde we echt met zekerheid een maagkanteling uitsluiten.

De scans werden voor een 2e oordeel nog doorgestuurd naar een andere dierenarts. En dan was het even wachten. Wat lijikt de tijd dan monsterachtig traag te gaan!

 Ravasz ging de nacht doorbrengen aan een infuus bij de dierenarts. Dju toch. Liefst van al had ik hem meteen weer mee naar huis genomen.
En daar stond Ravasz dan, nog te wiebelen op zijn poten van de verdoving, met 1 geschoren poot en een compleet opgezwollen maag vol hondenbrokjes,… en het moment dat de dierenarts de naald uit een ritselende verpakking haalde keer hij op met een blik:" eten?!" *zucht*

Het infuus zit op zijn plek, en werd afgeplakt met een extra vies smakend verband:

Na een woelige nacht met amper slaap, zat ik al snel bij de telefoon te wachten op nieuws. Ik hoopte dat hij weer helemaal ok was en hij naar huis mocht.
Niet dus.
Hij was wakker en allert – wat een goed teken is- maar de inhoud van zijn maag verteerde in al die tijd maar een heel klein beetje.
We besloten de medicatie nog even tijd te geven in de hoop van een volledige narcose te kunnen vermijden.

De tijd kroop voorbij.
Ik probeerde te werken, maar mijn gedachten dwaalden steeds af naar Ravasz. Zo een maag blijft een risico inhouden.
Uit de scan die ze die namiddag maakten, bleek dan ook dat de maag amper activiteit vertoonden. Hij moest in slaap, mijn klein duveltje.

We sjeesden naar de dierenkliniek, die gelukkig niet zo ver van bij ons is, en knuffelden hem te pletter.

En dan was het opnieuw wachten. In al die tijd hebben we de wachtzaal niet verlaten. We zaten te prullen op de GSM, hondjes kijken die passeerden, stomme boekjes lezen of wat te ijsberen.
De dierenarts kwam regelmatig even langs voor een update over hoe het met hem ging en wat ze met hem gingen doen. Pas toen we het nieuws kregen dat hij rustig wakker aan het worden was, gingen we naar huis.

Er was niets van obstructie gevonden in de maag.

De voldende dag rond 9u mocht ik bellen zeiden ze.

Dus om 1 na 9 hing ik al aan de telefoon. Een beetje te vroeg voor nieuws 🙂
Even later belden ze zelf terug. Ravasz deed het heel goed en leek zich prima te voelen. Hij zou wat te eten krijgen en als dat vlot verliep zou hij later die dag naar huis mogen.

2u later mocht ik terug bellen. Maar 2u wachten, dat is om gek van te worden. Dus trakteerde ik de andere doggies alvast op een wandeling. Zij blij, mijn gedachten een beetje verzet.

Of het me past om Ravasz tegen 14u op te pikken? Dat moesten ze me een 2 keer voorstellen hoor! Zo blij was ik met het goede nieuws dat alles vlot verliep en hij zelfs heel braaf en charmant was tegenover de dierenartsen. Ik kon wel een rondedansje doen!

Voor hij weer naar huis kon, kreeg ik nog eens in detail de hele uitleg van alles wat er was gebeurd en een hele apotheek aan medicijnen. 1 van de dokters kwam hem nog even dag zeggen, hij kreeg nog een bemoedigende aai over zijn kopje en het compliment dat hij een toffe hond was.

Nu, na een gepeperde rekening, een schoren buik en poot en een ervaring rijker, ligt hij alweer prinsheerlijk te slapen op de sofa…

Eind goed, al goed. *oef*