Waarom ze soms in bad moeten…

Op een mooie lente-avond, trakteerden we de honden op een extra wandeling aan het fort. Niet alleen kunnen ze daar uitgebreid ravotten, voor de waterratten is er mogelijkheid tot zwemmen.

De wandeling startte met een stel uitgelaten honden die vrolijk in het water rondspetterden, en stokjes uit het water haalden. Vooral Eclips ging voluit voor de snelste retriever-tijd.  Veel competitie had ze niet hoor, Hummer stond strategisch aan de kant te wachten om te stok in te palmen, Ziggy zwom op haar eentje rond, en Ravasz vindt water voor vissen.

De 2 goldies liepen er al snel bij als 2 verzopen waterkiekens. Vooral Hummer was best schattig, want eenmaal die dikke vacht nat is, blijft er opvallend weinig Hummer over 🙂

Eclips en een poging tot hypnotiseren:”smijt die stok, smiiijjjt zeg ik u!”

Het water in-en uit lopen is 1 ding.
De pogingen van de goldies om zich weer droog te krijgen is wat anders… Zeker als er geen gras in de buurt is.

Maar dat slijk, ach dat is maar wat slijk nietwaar?

Tot je Ziggy dan schijnbaar nonchalant aan de waterkant ziet staan.

Inderdaad, schijnbaar. Want madame had net een dode eend uit het water gevist.

Mijn ongenoegen over haar onweerstaanbare buit kon ze werkelijk niet begrijpen. Maar toen we dan toch verder wandelden, slenterde ze dik tegen haar zin tóch mee.

Om zich even later een nieuwe eau de cologne aan te meten. Ze vond immers dit:

Wonder boven wonder vond ze die zelfs nog voor ons. Want dat luchtje… amai!

Ziggy vond dat wel fijn. Zo een beetje rotte vis aan haar hals, en op haar zij. Ze was heerlijk gaan rollen in de walgelijke restanten.

En natuurlijk had ze nadien geen zin in zwemmen…

Dus zat erniets anders op dan naar huis te gaan om ze in bad te steken.
Met de ramen wagenwijd open, in een poging de weerzinwekkende lucht de baas te blijven, keerden we naar huis.
Om de doggies meteen in bad te steken.

En Ziggy, die moest die avond toch even niet afkomen voor een floddertje… zó stinken!

Maar het was wel een heel mooie avond… 🙂