Alles behalve vederlicht, rolden we op zaterdag-ochtend uit ons bed.
Het was een donkere, grijze ochtend. Zo eentje waarbij je het gevoel hebt dat je midden in de nacht je warme nest uit moet.
Maar we hadden een missie! In Kortrijk ging Hachiko demo’s geven op de Eurodog-show.
Op zich ben ik niet zo een fan van shows. Het is zo een onnatuurlijke omgeving dat zelfs de knapste hond niet tot zijn recht komt.
De uitvinder van de hondenshow verdient een portret in de gallerij van de slechtste bedenksels ooit!
Maargoed, de Hachiko-demo was ons doel. En gezien het vanuit Antwerpen toch even rijden is, vertrokken we met onze knapzak goed op tijd, zodat we zeker om 11u zouden kunnen deelnemen.
Je raadt het al,… Die boterhammetjes waren al op vóór we arriveerden in kortrijk. Na een file van 1,5u bovenop onze normale reistijd, zwalpten we met een dolgedraaide Hummer de expohal in.
Ze zag hondjes, véél hondjes, vond frietjes en andere ooit-eetbaar-geweest-dingen op de vloer, en daarbij kwamen we dan ook nog eens hulphond-in-opleiding Goofy tegen. Feest!
Het was pas toen we met het bazinnetje van Goofy stonden te praten – en Hummer dat overduidelijk oersaai vond- dat ze zich neerlegde en weer vatbaar werd voor die tweebenige lastpost aan het einde van de lijn.
Het was dus meteen een prima oefening, en heuse ontdekkingstocht voor Hummer. Ze ontmoette reuzegrote Ierse Wolfshonden en doggen, waarvan ze helemaal in de ban was.
“Zóó groot!”, leek ze te denken,” En ben jij ook een hond?” checkte ze in het voorbij gaan.
Terwijl ze in de vlucht kennismaakte met een schattige Toller, liep ze in al haar lompigheid een poedel omver, die van het schrikken een gil slaakte. Van diezelfde gil wist Hummer het dan weer even niet meer. Verdwaast keek ze rond,… om dan maar snel weer met ons mee te lopen.
En plots zagen we in de menigte dit:
Heel stil, van op een paar meter afstand maakte ik snel een foto van Julie en Eclips die ons passeerden. Geen van beide had iets in de gaten. En we wilden ook niet storen.
Even snel als we hen zagen, waren we hen ook weer kwijt, dus hielden we halt in een winkeltje.
Blijkbaar hadden Julie en Eclips precies het zelfde plan, alleen namen ze een andere ingang. Stilletjes gniffelend van achter een winkelrek, als echt Sherlocks, keken we naar het duo.
Het was Julie die ons eerst zag! Eclips had werkelijk niets in de gaten. De verbazing verbazing was van haar snoet af te lezen!
En dat ze helemaal op Julie afgestemd geraakt konden we even later ook op de demo zien:
Ik probeerde wel om niet té dicht in de buurt van Eclips te lopen met Humperding, maar eenvoudig is dat niet. Zodus belandde de 2 dames vlak bij elkaar tijdens een oefening. Ik bedacht me nog, “eerst zien dat Julie roept, en dan pas Hummer terugroepen…”
Trainster Elke besliste er anders over. Op haar signaal moest ik Hummer tot bij mij roepen, terwijl Eclips een beetje verder zat. Zo stil mogelijk riep ik Hummer, met een half oog op Eclips. En geukkig, ze bleef netjes ter plaatste! Een echte!
Eclips gaat shoppen:
En voor een trui is het veel te warm in de zaal, dus weg ermee!
Bijna al mijn aandacht ging naar Eclips (en Hummer waar ik zelf mee trainde), maar ook Mireille met superhond Airco was aanwezig:
(en ook Ryooko, Habib, ea)
Lieve lieve Eclips, wat mis ik ze soms zo. Ik zou ze willen vastpakken en knuffelen, en lekker zot willen doen!
Het klinkt misschien een beetje gek, die tegenstrijdigheid. Af en toe twijfel ik zelfs.
Of Eclips me nu geen tang van een wijf vindt omdat ik niet in ga op de charmes die ze in de strijd gooit om mijn aandacht te krijgen.
Tegelijk zie ik haar vol enthousiasme en met kwispelende staart met Julie op stap gaan. En dan kan ik enkel hopen dat Hummer net zo een goeie keuze maakt als Eclips.
Want uiteindelijk vliegen ze uit, die kleine puppies die we anderhalf jaar lang met liefde groot brengen. Wanneer ze dan het nest verlaten, nemen ze een klein stukje van ons hart mee dat even lijkt te zweven in onzekerheid, tot 1 van de stagaires het oppikt.
Terwijl ik nu wat zit te mijmeren over Eclips, toont Hummer haar allernieuwste vondst: Een schotelvod!
En met een snurkje duwt ze het ding in mijn handen.
Hummertje toch 🙂