Les 2, waarnemingstekenen met een hond als model, en Hummer toonde zich alweer van haar allersnoezigste kant.
De groep leerlingen was dubbel zo groot als vorige week *slik* , maar heeft hard gewerkt om Hummertje op papier te krijgen. Dit keer gingen ze aan de slag met houtskool, acrylverf of pastelkrijt.
Tijdens de pauze ging alle aandacht naar Hummer, die zich maar al te graag liet knuffelen, en van de ene schoot naar de andere manoevreerde. Héérlijk vond ze al die aandacht!
Hummer; middelpunt van de belangstelling.
Vrolijk spelen met de ene, rustig knuffelen met de andere.
Terwijl ik met mijn mentor de voorbije besprak, arriveerden reeds een paar kindjes van de namiddag groep. Ik gok zo’n jaar of 6. Een beetje bedeesd door die vreemden in hun klas, maar helemaal in de wolken van Hummer. Netjes opgevoed door hun mama, lieten ze heel beleefd eerst hun handjes ruiken voor ze haar aaiden.
Ook andere enthousiaste klasgenootjes die 1 voor 1 binnenwaaiden, waren compleet in de ban van Hummers charmes. Zoveel aandacht op 1 dag! Zoveel kindjes!
En terwijl de kleintjes duidelijk teleurgesteld waren dat Hummer niet heel hun les bleef, had ik tevens een verzoek van ‘de groten’ om Hummer volgende week weer mee te nemen tijdens mijn allerlaatste (hopelijk toch) stageles.