Rimpeltjes en antiek

Terwijl we met z’n allen wachten op winterse taferelen, met een dik pak sneeuw, of echte ijskoude winterdagen… of gewoon een beetje zon, gaat Hummers opleiding natuurlijk gewoon verder.

Terwijl onze laatste 2 maanden samen onverbiddelijk ingegaan zijn, kan ik niet anders dan elke dag vol enthousiasme met Hummer aan het werk gaan. Ze maakte grote sprongen vooruit in haar opleiding, maar ook als dame. Als echte zelfstandige hond die ook gewoon goed in haar vel zit.

Na al die tijd heeft ze me ook zo goed door, weet ze precies hoe ze ons moet duidelijk maken wat ze wil, of leest mijn verwachtingen af aan kleine signalen. Je zou wel kunnen zeggen dat we na al die tijd een echt team geworden zijn.

Niet alleen is ze naar mijn – niet zo bescheiden mening- mooie reclame voor Hachiko, want we worden constant aangesproken, horen oooh’s en aaah’s, daarbij heeft ze ook absoluut de cuteness en aaibaarheidsfactor om mensen gelukkig te maken.

Zo ging ze vlak voor kerst mee naar het rusthuis waar mijn moemoe verblijft. Met moemoe gaat het niet zo geweldig goed (Alzheimer), maar toch zorgde Hummer alweer voor een lach op haar gezicht vol rimpeltjes, stroeve oude handen die zachtjes over haar zachte hoofdje gaan, en zelfs een giechel toen Hummer met haar kriebelende haartjes aan haar knie snuffelde.

Niet alleen moemoe genoot van Hummers aanwezigheid, ook haar medebewoners. Sommigen door gewoon wat te kijken, een andere dame veerde zo snel als ze konden op uit haar zetel, rolden haar karretje tot de dichtstbijzijnde stoel en knuffelde Hummer terwijl ze herinneringen ophaalde aan haar hondje dat niet mee kon naar het rusthuis. Ze was in de wolken!

Ook voorbijgangers met hun famillie stonden even stil om die ongewone bezoeker te bekijken, te knuffelen, of om even een praatje te maken.
Aan de lift, net toen we wilden vertrekken spotte nog iemand Hummer. Hij kwam zijn ouders bezoeken, maar terwijl zijn handen door Hummers zachte pels ging, vertelde hij, met tranen in zijn ogen, over zijn recent gestorven hond. Hoe hij nog elke dag aan hem dacht. Hoe hij zijn kameraad onvoorstelbaar hard mist.

Hummer maakte die dag zoveel mensen blij, gewoon met haar aanwezigheid. Door hier en daar gewoon stil te zitten, of bij anderen een pootje te geven of haar kopje op iemands knie te leggen.

Heel anders verliep onze recente ‘uitstap’ naar een 2e handswinkel. Ik ben dol op oude spulletjes.
Rommel, zeggen anderen wel eens. Charme en verhaal, denk ik dan.
De winkel leek me niet geweldig rolstoeltoegankelijk, gezien de smalle wandelpaden, en breekbare spullen overal waar je maar kan kijken, maar voor Hummer een heel leuke oefening.
Haar vrolijke zwiepstaart hield ik nauwkeurig in de gaten, maar we haalden de finish zonder brokken te maken! OEF!