Vandaag is een dag van weinig woorden maar boordevol emoties.
Het is de dag van Het Afscheid. Een mooie, zonnige dag waarbij kleine Humpty op kot gaat. Ook kleine hondjes worden groot en vliegen uit.
Zelfs al weet ik dat ze goed voor haar zorgen, dat ze alles gaan doen om de ideale baas te vinden, en zelfs dat ik heel blij ga zijn wanneer ze aan het werk kan… dat maakt het vandaag in geen geval gemakkelijker.
Vanaf vandaag geen blonde haren meer tussen de boterham, of op mijn beste kleren, geen discussies meer aan de ingang of met winkelpersoneel, geen verschillende commando’s voor mijn honden, 1/3 minder poep scheppen, of aangegaapt worden omdat het er op sommige plaatsen wel gek uitziet als je er met een hond rondloopt…
Maar ook geen klein snurkje meer om aandacht, geen pluizige staart die vrolijk kwispelt als je thuiskomt, geen 2 donkere oogjes die me heel serieus aankijken, geen hondje dat soms onder het bed komt slapen of gaat lopen met mijn sokken (om ze nadien heel trots te komen brengen), geen hondje dat me vergezelt naar de cinema of de zoo, geen zachte pluizige oortjes om te aaien, geen blondie die zich gaat camoufleren in de beek en zich even later vrolijk komt uitschudden, geen lach meer op het gezicht toveren van mijn moemoe in het rusthuis, …
Ik zie ze graag, dat kleine wollige ding. En ik ga ze missen. Heel erg zelfs.
Een pakje zakdoekjes en een autorit later, stonden de eerste foto’s van trainster Elke reeds op mail:
1 Comment
Het gaat toch allemaal snel hé. Dikke knuffel voor jullie. Jullie hebben dat weer maar eens super gedaan!