Na heel wat getrippel aan de waterkant, halsbrekende toeren om toch maar droog te blijven, een paar interventies van Ziggy om het apportje te redden en heel wat aanmoediging van ons én Ravasz, overwon Mogwai dan toch haar koudwatervrees voor het duistere diepe.
Wat begon als vastberadenheid om haar geliefde bal weer aan de kant te krijgen, evolueerde tot één van haar favoriete spelletjes.
Heel soms twijfelt ze nog net op het punt waar ze zich moet afzetten, de grens tussen het nog-net-kunnen-staan en het verder zwemmen, maar wanneer ze een eindje verderop wat ziet dopperen blijkt dat onweerstaanbaar te zijn.
Alles doen om maar niet nat te worden:
Als het wat te ver drijft gaat Ziggy het even ophalen:
Na een paar keer zwemmen, theatraal laten merken dat water erg nat is, en al even gedramatiseerd uitschudden vergat ze het hele water-is-nat-gedoe.
NOG! Stond er op haar snoet af te lezen terwijl ze de bal voor onze voeten smeet en er Border-gewijs van op een metertje naar stond te staren.
[ als er 1 ras is dat telekinese onder de knie moet kunnen krijgen, zijn het Border Collies wel!]
