Met 4 hoektanden tegelijk minder, kieskeurigheid naar plas-pleintjes en hier en daar wat onverklaarbare onzekerheid, gaat Mogwai richting 5 maanden.
Ondanks we haar nog steeds ‘puppy’ noemen, is er niets puppy-achtig meer aan te zien. Haar lange poten (met nog wat zand van het graven in de tuin) ondersteunen een lang smal lijf en een kopje met een eveneens lange neus. Ze heeft wat weg van Elastigirl zo 🙂
Terwijl ze een maand geleden nog helemaal fluffy was, zijn haar haren nu langer aan het worden en liggen ze een stuk gladder.
Tussen het groeien door blijft de kleine wriemel me verbazen.
Ze is dol op nieuwe dingen leren en is zo blij als een kermisvogel als je met haar bezig bent. Komt de clicker boven, dan toont ze alvast een hele reeks truukjes die ze al kent, in afwachting van een snoepje of een spelletje.
Toch blijft ze flink rustig in de auto (hoe lang de rit ook duurt), of wanneer we ergens een terrasje doen.
In vergelijking met de training van de retrievers, stuiten we op geheel andere hindernissen. Apporteren bijvoorbeeld moet voor haar zo efficiënt mogelijk gebeuren. Niks vasthouden of mooi afgeven, dat is allemaal tijdverspilling.Dat in schril contrast met Eclips of Hummer die niets liever doen dan met dingen rondzeulen, of een brak die nog liever de meest onmogelijk dingen vasthoudt dan er te moeten achter lopen, en Ziggy die alles prima vindt zolang ze aandacht krijgt.
In de loop van de maanden ontwikkelde ze haar eigen fijngevoelige werp-techniek om het speelgoed van zo ver mogelijk voor onze voeten te smijten en tegelijk -bij wijze van voorbereiding- alweer naar achteren te lopen om de volgende prooi te verschalken.
Sinds de komst van Hummer, nu een week geleden, heeft ze er meteen een maatje bij. Lekker rollebollen, in elkaars pels knabbelen, samen een sprintje trekken op wandeling of samen putten graven in de tuin (grmbl), ze weten elkaar te vinden.
En heeft Hummer even geen zin in spelen, dan haalt ze haar meest arrogante blik boven en negeert ze Mogwai die rond haar springt en kronkelt tot ze de boodschap begrepen heeft en afdruipt.
Hummers zelfvertrouwen en standvastigheid zijn in elk geval een prima voorbeeld voor Mogwai 🙂
2 Comments
Dat apporteergedrag is precies eigen aan Borders want ik ken er ook zo eentje. Alleen moet je dan voorzichtig zijn dat er niet meteen een kwijlbal in je schoot geslingerd wordt op je (nu niet meer) propere broek. Als je dan niet snel genoeg reageert, volgt er een staar-actie van jewelste. Alsof je had kunnen missen dat die bal er lag en die bal door haar ogen via telekinesie in je hand zal belanden die dat dan ook meteen zal wegslingeren. Ook goed, het onder je voeten leggen bij het wandelen als je het subtiel aan het negeren was…
Dat "niks mooi afgeven" herken ik percies van ons Nessa! Uiteindelijk is het ons gelukt, na 1,5 jaar oefenen, maar ze doet het nog altijd alleen voor ons en op voorwaarde dat we het echt kordaat vragen. Jack Russeltjes zijn geen op- of afgevers 😉
Super mooi hondje, benieuwd om je roedel nog eens te zien op twoggywalk!
Liefs
Kim