Een trip naar België zou niet compleet zijn zonder een uitstap naar zee. We wilden Oona zo graag officiëel voorstellen aan ‘de zee’ en natuurlijk ook Ravasz de kans geven om zich op het strand nog eens lekker uit te leven. We weten immers niet of er nog een volgende keer komt.
Op een warme, zomerse dag spraken we af met onze vroegere reisgezel en kameraad van Ziggy, Ravasz en Mogwai: Irko De Knetterwiebelige Vizsla (en zijn baasje natuurlijk). We parkeerden onze campers met de neuzen naar de ondergaande zon en zacht schuimende golven, staken een BBQ aan en toastten met bubbels op de vriendschap die ons alweer op zo’n prachtige plek samen bracht.
Terwijl we bijpraatten en ons tegoed deden aan al het lekkers, verlieten de laatste surfers het water en hadden we bijna het hele strand voor ons alleen.
Oona moet meestal even wennen aan nieuwe honden maar met Irko zat het meteen goed. Misschien omdat ze beide van die heerlijke wapper-oren hebben? Officieel is Irko dan wel een senior, op geen enkel moment moest zijn energie onderdoen voor dat van de jongelingen! Hun gedartel in de reuzenzandbak en gespetter in de branding werkte zo aanstekelijk dat zelfs Ravasz zo nu en dan een rondje mee liep!
Het is maar een beetje van-ver-weg-bewijs want doordat ik niet al teveel mee op reis wilde zeulen had ik geen enkele lens met meer bereik van 50mm bij. Slim he. Op een wijds strand resulteert dat dus in wat extra loopwerk. We zullen maar denken dat dat ideaal is om de overheerlijke strand-BBQ te verteren 🙂
Volgens mij ging Oona zo op in haar vurige enthousiasme en haar adoratie voor haar nieuwe kameraad dat ze volledig vergat om bang te zijn van de golven die haar zo nu en dan overspoelden. Ze leek er zelfs een kick uit te halen om door de branding te sjeezen. En dat terwijl ze in stilstaand, helder water een beetje flauw van ons naar de koekjes kijkt die een beetje verder drijven…
Toen de zon stilaan ging slapen achter de horizon, was het ook voor ons tijd om de rust weer op te zoeken. Met het dak omhoog transformeerden we onze camper tot theehuis op wielen met op de grond een spaghetti van vermoeide honden. Met z’n allen nog eens samen rondhangen in de camper bracht heerlijke herinneringen boven aan lange tochten in het noorden, onze eerste keer noorderlicht en puppyknuffelen op een huskyfarm.
Van onze zandmossels hoorden we niets meer behalve nu en dan een klein snurkje. Ze hadden er duidelijk net zoveel van genoten als wij.
… en we zagen dat het goed was… 🙂
Of die plek echt geheim is? Niet helemaal want zoiets lijkt me onbestaande in de BeNeLux. Toch is het een klein stukje paradijs waar je vlak aan het strand kan parkeren met zicht op zee. Waar op wat surfers en een paar campers na bijna niemand komt. Of kwam misschien want deze keer spotten we een soort kampeer-rijtjeshuis op het strand. En een hele reeks cabines een eindje verder. Misschien verhuisden we net op tijd voor ook deze plek ingepalmd en gecommercialiseerd wordt.
